Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Καρακάξες και σπουργίτια - Η "ελεύθερη" αγορά!


Πρωί του Σαββάτου καθόμουν στη βεράντα του σπιτιού μου απλαμβάνοντας τον πρώτο καφέ...
Παρατήρησα απέναντι, στο δρόμο ένα σπουργίτι να τσιμπολογά ένα κομμάτι ψωμί που κάποιος πέταξε στη μέση του δρόμου. Το έχουμε αυτό το "προτέρημα" στην Κύπρο. Ότι δε θέλουμε, το πετάμε. Στο δρόμο, στα άδεια οικόπεδα, στο ύπαιθρο, στη θάλασσα!

Σε μερικά λεπτά άλλα 5-6 σπουργίτια ήρθαν να συντροφέψουν το πρώτο στο αναπάντεχο πρόγευμα τους... Σε λίγο έκαμε την εμφάνιση του κι ένα φιλικουτούνι. Δεν είναι περιστέρι, ένα άλλο, συγκενικό πουλί. Στη θέα του φιλικουτουνιού, τα σπουργίτια ξαφνιάστημαν, πέταξαν μακριά αφήνοντας το νέο "πελάτη" του ψωμιού μόνο του.

Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Δευτερόλεπτα μετά ένα ένα τα σπουργίτια ξεθάρευαν κι έρχονταν να συνεχίσουν το γεύμα τους. Σε κάποια στιγμή ένα δεύτερο φιλικουτούνι έκαμε την εμφάνιση του, μπαίνοντας στην παρέα που μεγάλωνε. Αυτή τη φορά τα σπουργίτια ούτε που παρατήρησαν την άφιξη του νέου συνδετημόνα.


Το μεγάλο φαγοπότι όμως δεν κράτησε πολύ. Από την κεραία της τηλεόρασης του απέναντι σπιτιού, εκεί που συνήθως κάθεται η πελώρια μαυρόασπρη καρακάξα, χύμηξε απειλητικά στη μέση της πουλλοπαρέας. Σπουργίτια και φιλικουτούνια απο φύγει φύγει... Η καρακάξα στάθηκε θριαμβευτικά πάνω από το ψωμί, το άρπαξε με το ράμφος της και πέταξε μαζί του στην ταράτσα του σπιτιού. Αμέσως βέβαια κατάλαβε πως ήταν απλά... ψωμί, άρα εντελώς άχρηστο γι' αυτήν. Το άφησε εκεί και στάθηκε να το φυλάει. Μια δυο προσπάθειες από τα σπουργίτια να κοντέψουν στο ψωμί απέβησαν άκαρπες αφού η άκαρδη καρακάξα δεν άφηνε κανένα να κοντέψει στο λάφυρο της.


Λάφυρο; Τι να πω; Η καρακάξα απέκτησε ένα λάφυρο το οποίο της ήταν εντελώς άχρηστο αφήνοντας νηστικά καμιά δεκαριά πουλιά.
Τι μου θυμίζει αυτή η ιστορία, τι μου θυμίζει;

Το συμπέρασμα; Τροφή (πλούτος;) υπάρχει αρκετή για όλους. Κάποιοι (λίγοι) όμως συσσωρεύουν τεράστιες ποσότητες τις οποίες ούτε χρειάζονται ούτε ποτέ θα χρησιμοποιήσουν, αφήνοντας τους πολλούς πεινασμένους και στερημένους.


Έτσι πάει η οικονομία της "ελεύερης" αγοράς, της σύγχρονης κοινωνίας μας. Σε μια κοινωνία όπου συνήθως, λόγο και δικαιώματα απολαμβάνουν οι καρακάξες ενώ τα σπουργίτια και τα φιλικουτούνια βλέπουν από μακριά...!!!

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Καλό ταξίδι φίλε Άκη...

Σαλπάρισες μονάχος κι έκοψες τα σκοινιά
Καλό ταξίδι να 'ναι...

Πρίν τέσσερα περίπου χρόνια ήρθα αντιμέτωπος με την γνωστή γραφειοκρατία, τους "κανονισμούς", την άρνηση και τα μικροσυμφέροντα κάποιων δημοσίων υπαλλήλων και κάποιων "εκπαιδευτικών".

Η κοινότητα Ακακίου και 3-4 άλλες γειτονικές κοινότητες ζητούσαν επίμονα να λειτουργήσει μονάδα ειδικής εκπαίδευσης στο χωριό τους για να να μην αναγκάζονται οι γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες να πηγαινοέρχονται μίλια ολόκληρα καθημερινά, πήγαινε - έλα να μεταφέρουν τα παιδιά σε άλλη κοινότητα που λειτουργούσε ειδική μονάδα.

Στο Δημοτικό σχολείο Ακακίου υπήρχε ειδικός χώρος με σχετική πρόνοια. Υπήρχε όμως και η άρνηση. Η οποία δεν ξέρω από που ακριβώς προερχόταν, έβγαινε πάντως προς τα έξω μέσω της διευθύντριας του σχολείου. "Δεν είχαν χώρο", "δεν είχαν προσωπικό", "δεν ήταν έτοιμοι" και άλλα πολλά προσκόμματα.

Μήνες ολόκληρους πηγαινοερχόμουν προσωπικά με συνοδεία ένα - δυό γονιών σε γραφεία, υπεύθυνους, ειδικούς και ανιδείκευτους. Η πόρτες ήταν όλες κλειστές. Ερμητικά κλειστές. Αναμφίβολα, κάποιοι γονείς προσπαθούσαν με όλη τους τη δύναμη και τις "γνωριμίες" τους να μην επιτρέψουν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες να φοιτούν στο ίδιο σχολείο με τα δικά τους, υγειή βλαστάρια. Συμπεριφορά γνωστή, υποκρισία και ιδιοτέλεια που πηγάζει από την αμάθεια και την αναισθησία.

Η τελευταία μας ελπίδα για να καταφέρουμε το σκοπό μας ήταν ο Υπουργός Παιδεία. Αποτάθηκα προσωπικά στον Άκη Κλεάνθους. Σε τρεις μέρες με πήρε τηλέφωνο η ιδιαιτέρα από το υπουργικό γραφείο και μου ζήτησε να πάω την επομένη στο δημοτικό σχολείο ΑΚακίου όπου θα πήγαινε και ο ίδιος για μια σχολική εκδήλωση. Πήγα με δυό από τους γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες...

Χρειάστηκαν τέσσερα με πέντε λεπτά παράθεσης του θέματος από τον υποφαινόμενο! Αμέσως ο Άκης έδωσε τη λύση. ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ, είπε. Το θέμα τελείωσε! Απλά γιατί σε ένα τέτοιο θέμα ΔΕΝ μπορούμε να πούμε όχι! Και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και οι γονείς τους δικαιώθηκαν.

Είχα ξεχάσει αυτή την ιστορία. Ο σημερινός τόσο άδικος και αναπάντεχος θάνατος του αγαπητού φίλου Άκη Κλεάνθους μου την υπενθύμισε.

Και είμαι σίγουρος πως πολλές τέτοιες παρόμοιες ιστορίες θα κρατούν ζωντανή τη μνήμη του.

Αγαπητέ φίλε Άκη, καλό ταξίδι νάναι...