Περσυνό μου άρθρο, αλλά πάντα επίκαιρο। Αναδημοσιεύω με την ελπίδα της ευαισθητοποίησης κάποιων...
Είναι κάποιες στιγμές που η απορία, η αγανάκτηση και το αίσθημα της αδικίας, γίνονται τόσο μεγάλος κόμπος στο λαιμό, που δύσκολα πιστεύεις πως μπορείς να ξεπεράσεις ένα τόσο βασανιστικό αίσθημα.
Κτύπησε το τηλέφωνο μου πριν μια περίπου βδομάδα. Στην άλλη άκρη της γραμμής ένας παλιός φίλος και συνάδελφος, έντρομος, σε κατάσταση πανικού.
Ένα από τα τρία του παιδιά παρουσίασε ξαφνικά ένα σοβαρό πρόβλημα λευχαιμίας και είχε απόλυτη ανάγκη θεραπείας στο εξωτερικό.
Η διαδικασία δύσκολη, τα λεφτά που απαιτεί μια τέτοια θεραπεία πολλά, πάρα πολλά. Ούτε κι αν πουληθεί το σπίτι τους, το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχουν, δεν αρκεί. "Δουλεύω σαράντα χρόνια" μου είπε σχεδόν με λυγμούς, "πληρώνω φόρους, κοινωνικές ασφαλίσεις, ταμεία προνοίας, συντεχνίες, ιατροφαρμακευτική κάλυψη... Και λοιπόν; Τώρα που πεθαίνει το παιδί μου, ποιος με καλύπτει;"
Κανείς. Δυστυχώς στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 2010, κάθε φορά που ένα παιδί, ένας πολίτης χρειαστεί τέτοιου είδους θεραπείες, κανένας δεν είναι "υπεύθυνος", "υπόχρεος" ή "υπόλογος" για να δώσει ένα χέρι βοήθειας στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
Έφερα στο μυαλό μου τις συζητήσεις που άκουσα (σε κάποιες συμμετείχα κιόλας) εδώ και 20 περίπου χρόνια για το Εθνικό Σχέδιο Υγείας.
Ένα σχέδιο, όπως λέγανε τότε, που θα κάλυπτε τα πάντα και κανένας πολίτης αυτού του τόπου δεν θα ‘χε πια ανάγκη να "ζητιανεύει" κάθε φορά που χρειαζόταν μια σοβαρή εγχείρηση ή θεραπεία...
Ένα σχέδιο που θα σταματούσε μια για πάντα την απαράδεκτη "έκθεση" μικρών παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας, την περιφορά τους σε πλατείες και εκδηλώσεις (σαν αρκούδες σε πανηγύρια) για να αποφασίσουμε εμείς, οι "φιλεύσπλαχνοι, καλόκαρδοι και ευαίσθητοι" Κύπριοι να δώσουμε το κάτι τις μας...
Ένα σχέδιο που θα σεβόταν την αξιοπρέπεια αλλά και το δικαίωμα του φορολογούμενου πολίτη στην υγεία, το δικαίωμα του στη ζωή...
Ένα σχέδιο που θα έδινε ελπίδα και δικαίωμα στα παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας να συνεχίσουν να χαμογελούν, να ελπίζουν και να ονειρεύονται...
Προσπάθησα να καθησυχάσω το φίλο μου και το υποσχέθηκα να βοηθήσω όσο μπορώ. Όσο μπορώ. Αν είναι δυνατόν να κινδυνεύει ένα παιδί να χάσει τη ζωή του κι εμείς να κάνουμε "ότι μπορούμε". Κι αν αυτό το "'όσο μπορώ" δεν είναι αρκετό;
Αηδίασα στη σκέψη όλων των παχουλών λόγων των πολιτευτών , των πολιτικών και των πολιτικάντηδων.
Αηδίασα στη σκέψη όλων αυτών που ακούμε καθημερινά για επενδυτικά σχέδια δισεκατομμυρίων, για εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία μαμούθ, εκκλησίες 26 μέτρων.
Δεν ξέρω πόση είναι η δική μου ευθύνη, αν έχω οποιαδήποτε ευθύνη σε όλο αυτό το θέατρο της βλακείας, της υποκρισίας και της ψευτιάς...
Νοιώθω όμως την ανάγκη να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη από το φίλο μου. Ένα συγνώμη γιατί δεν ξέρω πως να τον βοηθήσω αυτή τη στιγμή που ανεβαίνει το Γολγοθά του φορτωμένος τον τεράστιο σταυρό του...
Πόσο λάθος πήραμε τη ζωή μας...
