Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

"Πράσινες" υποσχέσεις...!

Έχω μια απορία. Αν αύριο με ψηφίζατε βουλευτή ως ενεργό μέλος των οικολογικών δρώμενων της χώρας μας και μετά από πέντε μήνες ανακαλύπτατε ότι τα θέματα που έγραψα στο μπλοκ μου (και έστειλα και στις εφημερίδες για δημοσίευση) τους πέντε αυτούς μήνες, ήταν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο τα πιο κάτω, δεν θα νοιώθατε απογοήτευση και ότι πρόδοσα την εμπιστοσύνη σας και τις υποσχέσεις που σας είχα δώσει;

Δεν θα νοιώθατε ότι σφετερίστικα τις "πράσινες" ψήφους σας για να γίνω βουλευτής και ότι μετά που με εμπιστευθήκατε, ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό για το οποίο με εκλέξατε;

Απορώ πραγματικά...

Τα άρθρα...

- Δυστυχώς αποτύχαμε (Εθνικό Συμβούλιο)
- Υπό τις περιστάσεις (Συνομιλίες / Κυπριακό)
- Ο Ακάμας και οι Βρετανοί (Πολιτική διαμάχη με Προδρόμου)
- Τίποτα δεν πάει χαμένο (Άρδευση)
- Κακοί οιωνοί (Κυπριακό)
- Οι σκληρές αποφάσεις της Κλίντον
- Φάτε κρέας (Κριτική στην κυβέρνηση για την ακρίβεια)
- Αμμόχωστος, Μόρφου και Κερύνεια (Κυπριακό)
- Η τιμή της πόρνης (Κυπριακό)
- Μια πρόταση για την Αμμόχωστο (Κυπριακό)
- Έχω μια απορία (Κυπριακό)
- ΝΕΟΛΕΡΟΙ (Αφισοκόλληση – Πολιτικές νεολαίες)
- Ο Πρόεδρος απογοήτευσε (Κυπριακό)
- Άλλη μια προσφορά (Κυπριακό)
- Ψήφοι, έδρες και φιλότιμο (εκλογικό μέτρο)
- Παρακαλώ στηρίξτε με την ψήφο σας το Βουλευτή μας, στην πιο κάτω ιστοσελίδα και προωθήστε. (ουδέν σχόλιο)
- Θέλουμε 300 βουλευτές (εκλογικό μέτρο)
- Ευρωπαϊκοί εκβιασμοί (Κυπριακό)
- Ψυχραιμία κύριε Πρόεδρε (Κυπριακό)
- Υπάρχει αύξηση τιμών; (Κριτική στην κυβέρνηση για την ακρίβεια)
- Ανοικτά Κύπρου – Γάζας (Κριτική στην κυβέρνηση για τη στάση της στο θέμα της Γάζας)
- Οι συνομιλίες ξανάρχισαν (Κυπριακό)
- Η απόφαση (Εθνικό Συμβούλιο)
- Η Νομοθεσία Προστασίας των Δέντρων (Επιτέλους!)
- Ενότητα (Εθνικό Συμβούλιο)
- Πράσινη εργασία (Πρόταση για οικονομική κρίση)
- Ώρα της συνάντησης κορυφής (Κυπριακό)

(Τα θέματα έχουν αναρτηθεί από τον Μάιο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2010 σε "πράσινο", "οικολογικό" μπλοκ)

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Κλήση για στάθμευση σε χώρο αναπήρων, σε αναπηρικό όχημα!!!


Πριν ένα περίπου μήνα, πήγα στη Λεμεσό για δουλειά. Καθιερωμένη εβδομαδιαία τακτική, και σταθερό δρομολόγιο. Από συνήθεια, σε κάθε χώρο που έψαχνα να σταθμεύσω, παρατηρούσα, όπως κάθε φορά, πόσα από τα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα στις θέσεις αναπηρικών οχημάτων, ήταν δικαιούχα...

Απολύτως κανένα. Υπεραγορές, πολυκαταστήματα, δημόσιοι δρόμοι, όπου τέλος πάντων υπάρχει προκαθορισμένος χώρος για αναπηρικό όχημα, ήταν όλοι τους κατειλημμένοι από τους «άλλους», τους μάγκες που δεν καταλαβαίνουν τίποτα, όσες έκκλησης κι αν γίνονται, όσες προσπάθειες κι αν κάνουν κάποιοι...


Κατά τις έξη το απόγευμα, έφτασα στο τελευταίο μέρος που έπρεπε να επισκεφθώ πριν γυρίσω στη Λευκωσία. Προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα μπροστά από το κατάστημα που ήθελα να πάω, χώρο στάθμευσης αναπηρικού οχήματος και μάλιστα ΕΛΕΥΘΕΡΟ!!! Όση ήταν η έκπληξη, άλλη τόση ήταν και η ευχαρίστηση μου, γιατί επιτέλους, έστω και μια θέση, ήταν διαθέσιμη.
Στάθμευσα το (αναπηρικό) αυτοκίνητο μου ακριβώς κάτω από την πινακίδα και κατέβηκα. Και μάλιστα, είχα κάνει και σχετική κουβέντα με τα άτομα που συνάντησα, εκφράζοντας και σ’ αυτούς την έκπληξη μου που βρήκα ένα χώρο για αναπηρικό όχημα, άδειο.

Τέλειωσα τη δουλειά μου 45 λεπτά αργότερα και πήγα να πάρω το αυτοκίνητο μου.
Η μέρα εκείνη, φαίνεται, ήταν η μέρα των πολλών εκπλήξεων. Μια δεύτερη, πιο δυνατή «συγκίνηση» με περίμενε στο μπροστινό τζάμι του αυτοκινήτου μου... Ακριβώς μπροστά από το σήμα που έχω τοποθετημένο για να υποδεικνύει ότι το όχημα είναι αναπηρικό, βρήκα μια όμορφη κλήση από την αστυνομία!

Στάθμευσα, έλεγε σε χώρο αναπήρων, γι’ αυτό θα έπρεπε να πάω να πληρώσω κάπου 27 ευρώ!!!
Δεν ήξερα αν έπρεπε να θυμώσω, να γελάσω ή να βλαστημήσω... Μέσα σε μια μέρα συνάντησα πάνω από 50 αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα σε χώρους αναπήρων χωρίς να δικαιούνται, και τελικά πήρα εγώ κλήση επειδή έβαλα το αναπηρικό μου όχημα σε χώρο αναπηρικών οχημάτων.

Πήρα τηλέφωνο την τροχαία Λεμεσού. Ο αξιωματικός υπηρεσίας απουσίαζε. Μου είπαν να πάρω αύριο. Πήρα «αύριο» αλλά και πάλι δεν ήταν κανένας μέσα. Πήρα το μεσημέρι, το τηλέφωνο δεν απαντούσε.
Πήρα την επομένη το πρωί, βρήκα τον αξιωματικό, του είπα το παράπονο μου. Πρέπει να ομολογήσω ότι μου έτυχε ένας πολύ ευγενικός και φιλικός αξιωματικός.
Μου εξήγησε τη διαδικασία... «Να κάνω επιστολή στον Γενικό Εισαγγελέα, να στείλω αντίγραφα της κλήσης, της αναπηρικής ταυτότητας, του τίτλου ιδιοκτησίας του οχήματος που δείχνει ότι είναι αναπηρικό...»


Ρώτησα, «καλά αφού πια είσαστε συνδεδεμένοι με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, δεν μπορείτε να δείτε αν πράγματι το όχημα μου είναι αναπηρικό και να κλείσει εδώ η υπόθεση;»
Η απάντηση ήταν αρνητική. Μόνο ο Γενικός Εισαγγελέας!

Ακολούθησα λοιπόν τη διαδικασία και σε ένα περίπου μήνα, πήρα την απάντηση ότι η κλήση που πήρα έχει διαγραφεί.
Γλίτωσα τα 25 ευρώ!!!


Μου έμεινε όμως η πικρή απορία. Εκατοντάδες αυτοκίνητα, παρανομούν καθημερινά σταθμεύοντας στους λιγοστούς χώρους για αναπηρικά οχήματα. Χιλιάδες σε κάθε μήνα... Και κανένας δεν τους δίνει κλήση. Εμένα, με αναπηρικό σήμα στο αυτοκίνητο μου, πως ήταν δυνατόν να με «γράψουν»; Κι άντε γράφεις ένα ανάπηρο κατά λάθος. Να δεχτώ ότι γίνονται λάθη. Θα πρέπει αυτός ο άνθρωπος να χάσει μια μέρα από τη δουλειά του για να ακολουθήσει τις διαδικασίες; Δεν είναι άδικο;

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

«Καταγγέλλουν τους προπηλακισμούς αλλά...»

Πότε ο λαϊκσμός δικαιώνει τη βία;

Κάποιοι «Καταγγέλλουν τους προπηλακισμούς αλλά...» όπως λένε, γιατί για την όλη κατάσταση που παρατηρείται αυτές τις μέρες στην Ορμήδεια και τις επιθέσεις εναντίον του Υπουργού Εσωτερικών, φταίει η «η κυβέρνηση που συνεχίζει μια πολιτική στον τομέα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων, των σκυβάλων και των σκουπιδιών που δεν έχει όραμα. Και γιατί εξακολουθεί να μην λαμβάνει υπόψη της τις διαμαρτυρίες πολιτών και κρύβεται πίσω από τις τοπικές αρχές».

Επειδή δεν υπολογίζουμε (σαν Κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας) να έχουμε ψηφοδέλτιο στην Ορμήδεια (αλλού δεν ξέρουμε ακόμα), άρα δεν θα χάσουμε καθόλου ψήφους (!!!), δεν έχω κανένα ενδοιασμό να καταδικάσω κάθε μορφή βίας, έστω κι αν αυτή είναι αποτέλεσμα του αισθήματος «αδικίας» που νοιώθει κάποιος ή επειδή τον «πνίγει το δίκαιο». Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του τόπου είναι το αίσθημα πως ο καθένας από εμάς κάνει ότι θέλει και το θεωρεί και δικαίωμα του!

Και επειδή έμαθα να λέω τα πράγματα με το όνομα τους, θα πω, πως το να καλείς την κυβέρνηση να σταματήσει να λαμβάνει υπόψη της τα εκλελεγμένα κοινοτικά συμβούλια, τις μελέτες των επιστημόνων των υπουργείων για τα έργα, και να ακούει απλά τις διαμαρτυρίες πολιτών, αυτό, δεν είναι τίποτε άλλο από απλό, γνήσιο και καθαρό λαϊκισμό! Τα συμβούλια εκλέγονται από τους πολίτες, σωστά; Όπως εκλέγονται και οι Πρόεδροι και οι Βουλευτές και οι Δήμαρχοι και τα Δημοτικά Συμβούλια. Κι όταν ένα συμβούλιο αποφασίσει κάτι, πάει να πει ότι η απόφαση τους, λίγο πολύ, εκπροσωπεί και τους πολίτες.

Να υποθέσω πως κάθε φορά που η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση) αποφασίσει να κάνει ένα έργο θα πρέπει να πάρει σβάρνα όλα τα σπίτια της περιοχής και ρωτά ένα – ένα τους πολίτες αν δέχονται ή όχι; Κι αν αυτό το έργο θα γίνει στη Λεμεσό για παράδειγμα; Να γίνουν 150 χιλιάδες επισκέψεις σε σπίτια για να ληφθεί υπόψη η άποψη των πολιτών;

Η ορθολογιστική διαχείριση των σκυβάλων δεν μπορεί να οριοθετηθεί σε κανένα σημείο της ελεύθερης Κύπρου, (με βάση αυτά που συμβαίνουν), αφού αυτό που μας απόμεινε δεν είναι αρκετό για να γίνουν τέτοια έργα μακριά από κοινότητες. Άρα, όπου και να αποφασιστεί να γίνει ένα έργο, κάποιοι θα διαμαρτύρονται. Και κάποιοι θα τους χαϊδεύουν τα αυτιά, πιστοί στον αιώνιο τους λαϊκισμό και στην προσπάθεια της αντιπολιτευτικής τους δράσης με απώτερο στόχο το κομματικό κέρδος.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Σχολικές τσάντες με ονοματεπώνυμο!

Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα της κακής, ξενόφερτης και ακαταλαβίστικης νοοτροπίας που επικρατεί εδώ και χρόνια στον τόπο μας.

Πιστό αντίγραφο της καταναλωτικής μανίας, της επιδειξιμανίας και του νεοπλουτισμού, που το βλέπουμε σε όλα τα στρώματα και σε κάθε φάση της ζωής μας, η σχολική τσάντα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση στο δυσάρεστο κανόνα.


Η κατάσταση εξελίσσεται σε βραχνά για χιλιάδες φτωχές, πολύτεκνες, ακόμα και μικρομεσαίες οικογένειες, οι οποίες είναι αναγκασμένες να ξοδεύουν, πολλές φορές και ολόκληρο τον μηνιαίο προϋπολογισμό τους, για να μπορέσουν να «ανταποκριθούν» στα τερτίπια της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας μας, στον αρχοντοχωριατισμό και την επίδειξη.


Σχολικές τσάντες με ονοματεπώνυμο. Brand name, που λέμε και στα χωριά. Οι οποίες χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Είτε φέρουν το όνομα και το λογότυπο ενός μεγάλου οίκου μόδας, CK, D&G, DKNY και όλα τα άλλα ουτοπικά κατασκευάσματα, είτε είναι σχεδιασμένες στη βάση των πολύ γνωστών ηρώων των παιδικών ταινιών όπως η Barbie, ο Spiderman, ο Superman και άλλοι «νεώτεροι» που ενδεχομένως μου διαφεύγουν λόγω ηλικίας!


Και στις δύο όμως περιπτώσεις, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Η ΤΙΜΗ! Η οποία είναι από τσουχτερή έως αβάστακτη, κάτι που δημιουργεί σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα σε πάρα πολλές οικογένειες.


Είναι βέβαια εύκολο για πολλούς από εμάς να πούμε το αυτονόητο. «Άμα δεν έχουν λεφτά, ας μην τις αγοράζουν».
Σωστά! Όμως όποιος δεν έχει μικρά παιδιά σήμερα, δεν κατανοεί το βάσανο και την ψυχολογική πίεση ενός άπορου γονιού που (όπως όλοι οι γονιοί της σύγχρονης και άνευ οράματος Κύπρου) θέλει το δικό του παιδί να μην υστερεί σε τίποτε από τα υπόλοιπα παιδιά.


Δυστυχώς, έχουμε υποβιβάσει την ευτυχία, τη χαρά και την ευημερία ενός παιδιού στο τι τσάντα θα κουβαλά στο σχολείο και ποιος «μεγάλος μόδιστρος» την έχει σχεδιάσει.
Και επειδή, αυτή η κοινωνία από μόνη της δεν πρόκειται να έρθει στα ίσια της με τίποτε, καλό θάταν, το Υπουργείο Παιδείας να βάλει το χεράκι του. Πως τα παιδιά πάνε σχολείο με συγκεκριμένη στολή, παντελόνι, φούστα και πουκάμισο σε συγκεκριμένα χρώματα και σχέδιο; Αυτό ακριβώς μπορεί να κάνει και με τις τσάντες. Απλό, εύκολο και κυρίως λυτρωτικό για το οικογενειακό βαλάντιο.