Πριν ένα περίπου μήνα, πήγα στη Λεμεσό για δουλειά. Καθιερωμένη εβδομαδιαία τακτική, και σταθερό δρομολόγιο. Από συνήθεια, σε κάθε χώρο που έψαχνα να σταθμεύσω, παρατηρούσα, όπως κάθε φορά, πόσα από τα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα στις θέσεις αναπηρικών οχημάτων, ήταν δικαιούχα...
Απολύτως κανένα. Υπεραγορές, πολυκαταστήματα, δημόσιοι δρόμοι, όπου τέλος πάντων υπάρχει προκαθορισμένος χώρος για αναπηρικό όχημα, ήταν όλοι τους κατειλημμένοι από τους «άλλους», τους μάγκες που δεν καταλαβαίνουν τίποτα, όσες έκκλησης κι αν γίνονται, όσες προσπάθειες κι αν κάνουν κάποιοι...
Κατά τις έξη το απόγευμα, έφτασα στο τελευταίο μέρος που έπρεπε να επισκεφθώ πριν γυρίσω στη Λευκωσία. Προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα μπροστά από το κατάστημα που ήθελα να πάω, χώρο στάθμευσης αναπηρικού οχήματος και μάλιστα ΕΛΕΥΘΕΡΟ!!! Όση ήταν η έκπληξη, άλλη τόση ήταν και η ευχαρίστηση μου, γιατί επιτέλους, έστω και μια θέση, ήταν διαθέσιμη. Στάθμευσα το (αναπηρικό) αυτοκίνητο μου ακριβώς κάτω από την πινακίδα και κατέβηκα. Και μάλιστα, είχα κάνει και σχετική κουβέντα με τα άτομα που συνάντησα, εκφράζοντας και σ’ αυτούς την έκπληξη μου που βρήκα ένα χώρο για αναπηρικό όχημα, άδειο.
Τέλειωσα τη δουλειά μου 45 λεπτά αργότερα και πήγα να πάρω το αυτοκίνητο μου. Η μέρα εκείνη, φαίνεται, ήταν η μέρα των πολλών εκπλήξεων. Μια δεύτερη, πιο δυνατή «συγκίνηση» με περίμενε στο μπροστινό τζάμι του αυτοκινήτου μου... Ακριβώς μπροστά από το σήμα που έχω τοποθετημένο για να υποδεικνύει ότι το όχημα είναι αναπηρικό, βρήκα μια όμορφη κλήση από την αστυνομία!
Στάθμευσα, έλεγε σε χώρο αναπήρων, γι’ αυτό θα έπρεπε να πάω να πληρώσω κάπου 27 ευρώ!!! Δεν ήξερα αν έπρεπε να θυμώσω, να γελάσω ή να βλαστημήσω... Μέσα σε μια μέρα συνάντησα πάνω από 50 αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα σε χώρους αναπήρων χωρίς να δικαιούνται, και τελικά πήρα εγώ κλήση επειδή έβαλα το αναπηρικό μου όχημα σε χώρο αναπηρικών οχημάτων.
Πήρα τηλέφωνο την τροχαία Λεμεσού. Ο αξιωματικός υπηρεσίας απουσίαζε. Μου είπαν να πάρω αύριο. Πήρα «αύριο» αλλά και πάλι δεν ήταν κανένας μέσα. Πήρα το μεσημέρι, το τηλέφωνο δεν απαντούσε. Πήρα την επομένη το πρωί, βρήκα τον αξιωματικό, του είπα το παράπονο μου. Πρέπει να ομολογήσω ότι μου έτυχε ένας πολύ ευγενικός και φιλικός αξιωματικός.
Μου εξήγησε τη διαδικασία... «Να κάνω επιστολή στον Γενικό Εισαγγελέα, να στείλω αντίγραφα της κλήσης, της αναπηρικής ταυτότητας, του τίτλου ιδιοκτησίας του οχήματος που δείχνει ότι είναι αναπηρικό...»
Ρώτησα, «καλά αφού πια είσαστε συνδεδεμένοι με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, δεν μπορείτε να δείτε αν πράγματι το όχημα μου είναι αναπηρικό και να κλείσει εδώ η υπόθεση;» Η απάντηση ήταν αρνητική. Μόνο ο Γενικός Εισαγγελέας!
Ακολούθησα λοιπόν τη διαδικασία και σε ένα περίπου μήνα, πήρα την απάντηση ότι η κλήση που πήρα έχει διαγραφεί.
Γλίτωσα τα 25 ευρώ!!!
Μου έμεινε όμως η πικρή απορία. Εκατοντάδες αυτοκίνητα, παρανομούν καθημερινά σταθμεύοντας στους λιγοστούς χώρους για αναπηρικά οχήματα. Χιλιάδες σε κάθε μήνα... Και κανένας δεν τους δίνει κλήση. Εμένα, με αναπηρικό σήμα στο αυτοκίνητο μου, πως ήταν δυνατόν να με «γράψουν»; Κι άντε γράφεις ένα ανάπηρο κατά λάθος. Να δεχτώ ότι γίνονται λάθη. Θα πρέπει αυτός ο άνθρωπος να χάσει μια μέρα από τη δουλειά του για να ακολουθήσει τις διαδικασίες; Δεν είναι άδικο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου