Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Οι "προστάτες" των καταναλωτών


Αυτό ήταν το καρτελάκι που έγραφε ευκρινώς ότι ο υπολογιστής είναι 32 bits (Το φωτογράφησα και το υπογραμμίζω)

Τη Δευτέρα το απόγευμα θυμήθηκα πως την επομένη το πρωί θα έπρεπε να πάρω το laptop μου να μου βάλουν ένα ειδικό πρόγραμμα για την καινούργια μου δουλειά. Με μια μικρή διαφορά. Δεν είχα… laptop!!!

Άρον άρον λοιπόν έτρεξα στο «μεγαλοκατάστημα» που ήξερα πως μένει ανοικτό ως αργά. Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στο χώρο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και εξήγησα στον υπάλληλο εκεί τι τύπο μηχανής ήθελα. Συγκεκριμένα «Premium 32 bits». Έτσι μου είπαν. Προσωπικά, όσο καλά κι αν τα χρησιμοποιώ τα computer από τέτοια τεχνικά θέματα δεν σκαμπάζω γρι…
Ψάξαμε λοιπόν μαζί, αλλά μοντέλο στη μάρκα που ήθελα με 32 bits δεν βρήκαμε. Ούτε και στη δεύτερη επιλογή βρήκαμε αυτό που ζητούσαμε.

Η ώρα περνούσε, τα άλλα καταστήματα είχαν κλείσει κι εγώ ακόμα δεν κατάφερα να βρω αυτό που ήθελα.
Τελικά, ο ευγενικός πωλητής κατάφερε να βρει ένα μοντέλο με 32 bits από μια άλλη μάρκα, εντελώς άγνωστη σε μένα. Με διαβεβαίωσε όμως ότι είναι πολύ καλό μηχάνημα, με όλα τα χρήσιμα (και αρκετά άχρηστα) έξτρα του… Μη υπάρχουσας άλλης επιλογής, το πήρα. Και το ακριβοπλήρωσα κιόλας αφού η συγκεκριμένη μάρκα ήταν αρκετά πιο ακριβή από τις άλλες που είναι και πιο γνωστές.
Και αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αγίασα κι εγώ την πιστωτική μου κάρτα με €699 και έφυγα.


Την άλλη μέρα το πρωί, ξεκίνησα με καμάρι αφού στα 53 μου χρόνια κατάφερα (επιτέλους) να πάρω και δικό φορητό υπολογιστή (αγόρασα βέβαια 4-5 μέχρι τώρα, αλλά όχι για μένα, για τα… «βλαστάρια» μου!)
πήρα το καινούριο μου laptop στο γραφείο για να μου βάλουν το πρόγραμμα.
Μόλις το άνοιξε ο τεχνικός του γραφείου, γύρισε και με είδε με απορία. «Αφού σας είπα να πάρετε με 32 bits» μου είπε. Μα 32 πήρα, τον διαβεβαίωσα. Και μάλιστα μετά από πολλές προσπάθειες. «Δεν είναι 32» επιμένει, «είναι 64».
Μα αφού το καρτελάκι έτσι έλεγε 32 bits. Γι’ αυτό το αγόρασα άλλωστε.

Δεν ήταν όμως 32, απλά έτσι έγραφαν στο κατάστημα και μου το έδωσαν χωρίς να το καταλάβω.
Το πήρα πίσω στο κατάστημα απαιτώντας και εξηγήσεις αλλά και αλλαγή. Μα ο ένας, μα ο άλλος. Ο υπεύθυνος με πολλή αυστηρότητα μου είπε πως άλλα μου είπε ο πωλητής και άλλα κατάλαβα. "Μα άνθρωπε μου, αφού μαζί το ψάξαμε το 32άρι και ήταν το μόνο που υποτίθεται πως είχατε".

Με χίλια ζόρια έδωσε το ΟΚ να μου το αλλάξουν. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Προς μεγάλη μου έκπληξη, αντιλήφθηκα πως θα μου έδιναν τα λεφτά μου πίσω αλλά ΔΕΝ μου επέτρεπαν να αγοράσω άλλο υπολογιστή από το μεγαλοκατάστημα τους. «Έτσι, για να με τιμωρήσουν».
Με ένα βλακώδες και ηλίθιο ύφος μου το ανακοίνωσε ο «υπεύθυνος» της εξυπηρέτησης πελατών. «Και γιατί παρακαλώ», ρώτησα. Και η απάντηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ: «Δεν είμαστε υπόχρεοι κύριε, να πληρώνουμε τα λάθη σας»!!!!!! Τα λάθη μου. Τα δικά μου. Μου έδωσαν ένα μηχάνημα που άλλα έγραφε η επιγραφή τους και άλλο πράμα είχε μέσα το κουτί, και τα λάθος ήταν δικό μου.

Αυτά γίνονται στα μεγαλοκαταστήματα. Που δεν τους ενοχλούν ούτε οι σύνδεσμοι καταναλωτών, ούτε οι αρμόδιες υπηρεσίες, ούτε κανένας. Κι αλωνίζουν δουλεύοντας τον κόσμο έχοντας μάλιστα και το βασιλικό ύφος του στυλ, «δε σε έχουμε ανάγκη κύριε. Κοίταξε κορόιδα! Γεμάτο το τσαρδί μας…
Αυτά. Και να το καταγγείλω σε κανένα σύνδεσμο ή κάποιο αρμόδιο τμήμα, τίποτε δεν θα γίνει. «Καμία φάλαινα δεν πιάνετε με το αγκίστρι…»

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Εμείς, οι "φίλοι" του Περδίκη

"Απ' ον αντρέπεται, ο κόσμος εν δικός του..."

Μετά τις επιστολές που προειδοποιούσε όλα τα μέλη και φίλους του Κινήματος του, για το γεγονός ότι "ο Άθως Αγαπητός προχωρεί στην ίδρυση κινήματος που σκοπό έχει να προκαλέσει ζημιά στο Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών" και μετά τις απαράδεκτες επιστολές σε μέλη της Γενικής Γραμματείας του Κινήματος Κοινωνικής Οικολογίας να "ξεκαθαρίσουν τη θέση τους ως "ΦΙΛΟΙ" του Κινήματος του, αφού έχουν σχέση... μαζί μου", ο "βολευτής" (ή βολέμένος;) του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, συνέχισε παραμονές Χριστουγέννων την ανάλογη δράση του...


Μάζεψε κάποιες ηλεκτρονικές διευθύνσεις, τις έσμιξε με αυτές των μελών της Επαρχιακής μας Επιτροπής Λευκωσίας, μαζί και τη δική μου και μας έστειλε το ακόλουθο βαρυσήμαντο μήνυμα:

From: Cyprus Green Party [mailto:greenparty@cytanet.com.cy]
Sent: Thursday, December 23, 2010 10:46 AM
To: 'Stella Petridou'; 'Costas Pittalis'; Μarina Ρurita ;'Athos Agapitos';
(Άφησα μόνο τα ονόματα των μελών μας)
Subject: please answer

Αγαπητοί φίλοι φιλόζωοι,
Έχουμε έναν κατάλογο από ηλεκτρονικές διευθύνσεις φιλόζωων τους οποίους ενημερώνουμε για διάφορα φιλοζωικά θέματα, πληροφόρηση από τις εργασίες της Βουλής των Αντιπροσώπων που αφορά τα δικαιώματα των ζώων, έγγραφα που έρχονται στα χέρια μας και διάφορα άλλα θέματα για τα ζώα.
Θέλετε να σας έχουμε υπόψη μας και να σας ενημερώνουμε;
Εάν όχι απλά απαντήστε μας με ένα ΟΧΙ.
Με πολύ φιλοζωική αγάπη,
Γιώργος Περδίκης
Βουλευτής"

Ανακάλυψε ξαφνικά ο κ. Περδίκης ότι είμαστε φιλόζωοι και θέλησε να μας βοηθήσει. Αυτός που ξέρει, αυτός που μπορεί, αυτός ο μόνος που νοιάζεται, αυτός, αυτός, αυτός... Εμείς ούτε ξέρουμε, ούτε νοιαζόμαστε, ούτε μπορούμε...

Και μας "αγαπά" λέει, "με πολλή φιλοζωϊκή αγάπη". Και όσο πλησιάζουν οι εκλογές, θα βρει εκατοντάδες άλλα τέτοια "αγαπησιάρικα" θέματα να μας στείλει. Για να μας βοηθήσει στο έργο μας, ασφαλώς!!!!


Δεν ξέρω αν πράγματι μας αγαπά τόοοοοσο πολύ, θα ήθελα πάντως να ήξερα αν θα συνεχίσει να μας αγαπά τόσο και μετά τις βουλευτικές εκλογές. Και ο νοών, νοείτο...

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Μηχανοκίνητα εμπόδια στο δρόμο μας…


Σήμερα σχόλασα στις μια το μεσημέρι, αλλά έπρεπε να πάω σε ένα – δυο άλλους τόπους πριν το σπίτι. Κίνηση μεγάλη, κόσμος πολύς και τα αυτοκίνητα να κινούνται σημειωτόν. Και σε λεωφόρους και σε μικρότερους δρόμους.

Έτσι ασυναίσθητα, άρχισα να μετρώ τα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα στα διάφορα πεζοδρόμια… Ένα 20λεπτο στην επικράτεια του Δήμου Στροβόλου, μέτρησα 143 (ναι καλά διαβάσατε, 143 αυτοκίνητα)!


Σε κάποια στιγμή πέρασα τα σύνορα του Στροβόλου και μπήκα στο Δήμο Λευκωσίας. Από το Προεδρικό Μέγαρο πέρασα από την Κυριάκου Μάτση, μπήκα στη Σπύρου Κυπριανού και κατέληξα κάπου στην Παλλουριώτισσα.
Δεν θα το πιστέψετε με τίποτε. Κάποιοι θα πουν ότι είμαι υπερβολικός. Με το δίκαιο τους ίσως. Ίσως πάλι, επειδή κανένας δεν το κάνει αυτό, να κάθετε δηλαδή να μετρά αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, γι αυτό να φανεί «τραβηγμένο». Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. 236 αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια. Σε όλα τα πεζοδρόμια και σε όλους τους δρόμους…

Σκέφτηκα πόσοι πεζοί θα έχουν ταλαιπωρηθεί σήμερα (και χθες, και προχθές και πέρσι και αύριο και του χρόνου) από αυτές τις εκατοντάδες μηχανοκίνητα εμπόδια στο δρόμο τους…


Σκέφτηκα, πόσο βασανιστικό θα είναι για ένα άτομο σε τροχοκάθισμα να αποφασίσει να βγει στο πεζοδρόμιο για να πάει κάπου.

Πόσοι ηλικιωμένοι, πόσες μητέρες με καροτσάκια θα αναγκάζονταν να κατέβουν στο δρόμο, γεμάτο με χιλιάδες αυτοκίνητα για να προσπεράσουν το παράνομο εμπόδιο.
Πόσα παιδιά θα κινδύνεψαν σήμερα (και χθες, και προχθές και πέρσι και αύριο και του χρόνου) αφού θα πρέπει να περπατάνε στο δρόμο και όχι στο πεζοδρόμιο, όπως τους μαθαίνουν από τότε που πάνε στο δημοτικό, δάσκαλοι και γονείς…


Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία και να τους πω από ποιους δρόμους πέρασα, να πάνε με καμιά 100στή μπλοκάκια. Σίγουρα θα τα γέμιζαν.
Όμως τις δυο προηγούμενες φορές που το έκαμα, όχι μόνο δε με έλαβαν υπόψη τους, αλλά στη μια περίπτωση λίγο έλειψε να βρεθώ και μπλεγμένος, αφού από την αδιαφορία και την ασχετοσύνη του συνομιλητή μου στην τροχαία, έφτασα σε τέτοιο σημείο που σχεδόν άρχισαν να στριγγλίζω και να βρίζω.

«Άστο» είπα μέσα μου. «Αφού και να τους πάρεις, δεν πρόκειται να έρθουν. Κανενός δεν ιδρώνει το αυτί του, όταν δεν πρόκειται για δικό του θέμα…»


Χθες είδα στο facebook πως μια παρέα άρχισε να οργανώνει ακτιβιστικές ομάδες δράσης ενάντια στη στάθμευση σε πεζοδρόμια και χώρους αναπήρων… Να μια καλή ιδέα για την καλή πράξη που ο καθένας μας πρέπει να κάνει ενόψει Χριστουγέννων… Γράφτηκα κι εγώ αμέσως στην ομάδα αυτή. Φρόντισα όμως να προειδοποιήσω τους φίλους να είναι έτοιμοι και για «καυγά». Τους είπα ότι σε δυο περιπτώσεις, ο υποφαινόμενος τις έφαγε από δυο παλικαράδες, λεβεντονιούς, αφού τόλμησα και κόλλησα αυτοκόλλητο στο τζάμι τους…

Κι όλα αυτά, απλά γιατί αυτοί που πληρώνονται και αυτοί που εκλέγονται, παραμελούν τα καθήκοντα τους, αποφασίζουν αυτόβουλα που θα είναι αυστηροί και που όχι, διατυμπανίζουν μια ζωή πως νοιάζονται αλλά δεν δίνουν δεκάρα, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πάρτη τους, η τσέπη τους, οι ψήφοι τους και οι έδρες τους. Όλα τα άλλα τα έχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια. Κι όποιος διαφωνεί, ας με πείσει ότι έχω άδικο!!!

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Hasta και Βράστα... H Επανάσταση των φαφλατάδων


Όταν είσαι σε πλήρη ταύτιση με τον Καρατζαφέρη και την ίδια περίοδο επικαλείσαι το "Hasta la Victoria siempre" για να καλέσεις σε λαϊκή (;) επανάσταση, έχεις σοβαρότατο πρόβλημα.

Υπάρχουν πολυπολιτισμικές κοινωνίες, πολυσυλλεκτικά κόμματα, αλλά για πολύ-ιδεολόγους πολιτικούς, δεν ακούσαμε ποτέ. Μια νέα ιδεολογική προσέγγιση. Αφού όλα τα υπόλοιπα δεν έπιασαν τόπο, εφευρέθηκε μια νέα ιδεολογία. Hasta και Βράστα!

Με τον Καρατζαφέρη, με το ΕΛΑΜ, με τον Τσε, με το ΠΑΚΟΠ, με τον Παπαδόπουλο, με τον Χριστόφια, με τον Λυσσαρίδη, με το ΕΥΡΩΚΟ, με το ΔΗΚΟ, με τους επιχειρηματίες γης, υπερ των φωτοβολταϊκών, εναντίων των αιολικών, με τα ΜΜΕ, με τον λαό, κάποτε μαζί τους, κάποτε εναντίων τους… Με ότι "γιουτίσει"... Ε, ρε γλέντια!

«Καλώ τους γιατρούς», λέει «να αντιδράσουν στην εφαρμογή της οδηγίας για το ΦΠΑ που προνοεί επιβολή 5% ΦΠΑ σε φάρμακα». Χαχαχαχα!!!! Μα οι γιατροί ήδη αντιδρούν στο ΦΠΑ που θα έρθει. Γιατί, για να πληρώσει κάποιος ΦΠΑ πρέπει να δηλώνει τα εισοδήματα του. Κι αν δηλώσει τα εισοδήματα θα πρέπει να πληρώσει και στο Φόρο Εισοδήματος.
"Άρα, μην έχεις καμιά έγνοια. Οι γιατροί είναι επαναστάτες πριν από ' σένα"

Hasta la Victoria siempre. Καλεί τους γιατρούς που έχουν εισοδήματα πάνω από 1500 ευρώ τη ΜΕΡΑ (δηλαδή 35 με 40 χιλιάδες το ΜΗΝΑ), που αγοράζουν αυτοκίνητα αξίας 90 και εκατόν χιλιάδων ευρώ, που έχουν σπίτια ένα, ενάμιση και δύο εκατομμύρια ευρώ και δηλώνουν εισοδήματα 35 με 40 χιλιάδες ευρώ το ΧΡΟΝΟ, με σημαία τον… Τσε (!!!) να αντισταθούν…


Ωραία επανάσταση. Επανάσταση των πολυεκατομμυριούχων και των λογής λογής φαφλατάδων.


Γιατί άραγε δεν κάλεσε ΠΟΤΕ το λαό να αντισταθεί σε πολλά άλλα σοβαρότερα και ακριβότερα χαράτσια; Γιατί δεν καλεί ας πούμε το λαό να αντισταθεί στα 70, τα 80 και τα 100 ευρώ της βίζιτας σε ένα γιατρό για μια απλή εξέταση μερικών λεπτών;
Γιατί δεν κάλεσε ΠΟΤΕ τους γιατρούς να σταματήσουν την φοροδιαφυγή των εκατομμυρίων κάθε χρόνο, που στο τέλος τέλος θα έλυναν πολλά οικονομικά προβλήματα και δεν θα υπήρχε η ανάγκη επιβολής ΦΠΑ σε τρόφιμα και φάρμακα; Παρά μόνο τους καλεί σε λαϊκή επανάσταση;

Την αισχροκέρδια των εταιρειών καπνικών προϊόντων για την αύξηση στο φόρο που ο ίδιος ψήφισε, γιατί δεν αντέδρασε; Επαναστάτες περιορσμένης ευθύνης!!!

Άρες μάρες, ή απλά, ότι κάτσει…
Κυριολεκτικά ότι να ΄ναι. Φτάνει να λέει κάτι...

Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις;

Τότε που
αποκάλεσε τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, με το περιβόητο "πράκτορας των Αμερικανών", λίγους μήνες πριν αποφασίσει να τον στηρίξει με όλο εκείνο το αμέτρητο πάθος και λίγο καιρό πριν ο Πρόεδρος τον διώξει κακήν κακώς με όλη την πολιτική του επιτροπή από το Προεδρικό;

Ή την στήριξη Δημήτρη Χριστόφια και το μετέπειτα απαράμιλλο σθένος αντιπολίτευσης σε σημείο που τον αποκαλεί "
σουλτάνο της αποτυχίας και της ανικανότητας". Άσε που σε 2 χρόνια μπορεί να τον ξαναστηρίξει πάλι... Ζήτω η επανάσταση!

Hesta la Victoria (Μπέκαμ)! Καημένε Τσε…

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Βουλευτικές εκλογές και ΚΚΟ


Εδώ και κάμποσες μέρες άρχισαν πολλοί φίλοι και μέλη του Κινήματος μας να μας ρωτούν επίμονα «τι θα κάνουμε στις βουλευτικές εκλογές». Δεν ξέρω γιατί έτσι ξαφνικά πύκνωσαν τόσο πολύ οι ερωτήσεις αυτές, ίσως να φταίει το κλίμα που δημιουργούν τα κόμματα που ήδη άρχισαν τις διεργασίες, τις εικονικές μάχες και τα διάφορα προεκλογικά τους τεχνάσματα.

Η δική μας θέση παραμένει η ίδια με την αρχική μας δήλωση. Το ΚΙΝΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ δεν είναι κόμμα και ΔΕΝ θα γίνει ποτέ κόμμα με την έννοια της σημερινής, κυπριακής πολιτικής πραγματικότητας.
Εμείς, είμαστε ένα Κίνημα με ξεκάθαρους στόχους και προσανατολισμούς. Νοιαζόμαστε για το περιβάλλον και ιδιαίτερα για τον άνθρωπο. Τον συνάνθρωπο μας, όποιος κι αν είναι αυτός, όποια πολιτική προέλευση και να έχει, ότι χρώμα και να ‘ναι το δέρμα του, όποια και να ‘ναι η θρησκεία του.

Δική μας προσπάθεια και σκοπός είναι να βοηθούμε όσο μπορούμε να επιλύονται τα πολλά, σοβαρά και καθημερινά προβλήματα των πολιτών, χωρίς αυτό να γίνεται για σκοπούς προβολής, αυτοπροβολής ή δημοσιότητας.
Κάθε μας ενέργεια, εκδήλωση και προσπάθεια ΔΕΝ αποσκοπεί σε μάζεμα ψήφων ούτε και την προσέλκυση οπαδών. Εμείς, όπως λέμε από την πρώτη μέρα της ίδρυσης μας δεν πρόκειται να μπούμε στο λούκι της δημοσιότητας, δεν πρόκειται να γινόμαστε γραφικοί και προκλητικοί με στόχο να μας δείξει το βράδυ η τηλεόραση. Όσες εκδηλώσεις κάναμε μέχρι σήμερα, τις κάναμε στην παντελή απουσία των ΜΜΕ. Δεν μας πειράζει καθόλου αυτό. Ο στόχος ο δικός μας είναι πιο απλός και ίσως πιο αληθινός. Και έτσι θα συνεχίσουμε.

Τώρα, τι θα γίνει με τις εκλογές; Ένα ερώτημα που μπήκε και στις συζητήσει των οργάνων του Κινήματος. Είμαστε όμως ακόμα στην αρχή και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, δεν βιαζόμαστε καθόλου να αποφασίσουμε. Σε μια πρώτη συζήτηση, υπήρξαν τρεις βασικές προτάσεις. Και πάνω σε αυτές θα επικεντρωθούν και οι συζητήσεις μας.

Η πρώτη άποψη είναι να μην ασχοληθούμε καθόλου με τις βουλευτικές εκλογές και να δώσουμε όλο το βάρος στις δημοτικές εκλογές του ερχόμενου Δεκέμβρη. Η άποψη αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι αφού ΔΕΝ είμαστε κόμμα, δεν πρέπει να ασχοληθούμε με τις βουλευτικές.


Στον αντίποδα της πρώτης άποψης είναι μια δεύτερη που λέει πως χωρίς να μετατραπούμε σε κόμμα, θα πρέπει να δώσουμε στους εαυτούς μας αλλά και σ’ όλους τους πολίτες που λένε πως έχουν βαρεθεί τα κόμματα, μια εναλλακτική διέξοδο. Αφού, κανένα κόμμα δεν μας εκφράζει – γι’ αυτό άλλωστε δημιουργήσαμε το Κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας – τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές; Η άποψη αυτή στηρίζεται και στο γεγονός ότι δεν είναι μόνο τα κόμματα που μπορούν και πρέπει να είναι στη Βουλή. Ένα Κίνημα όπως το δικό μας, έχει και λόγο και ρόλο να διαδραματίσει στο κοινοβούλιο και θα μπορεί έτσι να προωθήσει την επίλυση πολλών κοινωνικών και οικολογικών προβλημάτων.


Η τρίτη άποψη που τέθηκε ενώπιον της Γενικής μας Γραμματείας, είναι η κάθοδος μας στις εκλογές σε συνεργασία με ένα κόμμα το οποίο θα μας πείσει πως μπορεί και θέλει να ασπαστεί τις θέσεις και τις απόψεις μας και μέσα από αυτή τη συνεργασία θα μπορέσουμε να περάσουμε και τις δικές μας θέσεις και στόχους στο λαό.


Ίδωμεν! Τα αρμόδια όργανα του Κινήματος θα μελετήσουν το θέμα και όλοι μαζί, μέσα σε πνεύμα συνεργασίας και συναντίληψης θα πάρουμε την καλύτερη δυνατή απόφαση για το Κίνημα και τους σκοπούς του.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Η βδομάδα της βροχής

Αυτή είναι η καλύτερη βδομάδα του φετινού χειμώνα. Απλά γιατί ήταν η πρώτη (και η μόνη) που μας έδωσε βροχή. Ελπίδα για τη συνέχιση της ζωής, τον «εμπλουτισμό των υδροφόρων στρωμάτων» όπως λένε οι ειδικοί… Βροχή λοιπόν. Όχι μόνο απ’ τον ουρανό, αλλά και από τα δελτία ειδήσεων, τις πρωινές και μεσημεριάτικες εκπομπές, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις…


Πέρασε λοιπόν άλλη μια βδομάδα χωρίς κανένα μέσο τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό ή έντυπο (μεγάλης κυκλοφορίας, γιατί τα μικρής αλλιώς ‘ξηγούνται) να μας κάνει την τιμή να αναφέρει ή να δημοσιεύσει κάτι από όλα, όσα το Κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας τους στέλλει. Μας έχουν ακόμα στην… «κατάψυξη». Ας είναι όμως. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Τόσο καιρό στο ψυγείο, θα τσιτώσει η επιδερμίδα μας. Πάνε και οι ρυτίδες και τα σημάδια του χρόνου.

Άλλα θέματα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, με χαρ
οποίησαν, με νευρίασαν ή με άφησαν αδιάφορο αυτή τη βδομάδα στο «προσωποβιβλίο» μου…

Εννιά εκατομμύρια ε
υρώ το χρόνο για τη φύλαξη προσώπων. Κάποιες περιπτώσεις είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου. 11 αστυνομικοί φρουρούν το Βάσσο Λυσσαρίδη, 2 το Νίκο Κουτσού και 2 τον Ντίνο Μιχαηλίδη!!! Το είπα και πέρσι. Εμείς έχουμε πολύ περισσότερα μέλη και δράση από το ΑΔΗΚ. Άρα δικαιούμαστε τουλάχιστον 4 αστυνομικούς να μας προσέχουν! Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης, ακούς;;;;;


Ήταν αριστερός, εξορίστηκε, πολέμησε την Χούντα για να έρθει η Δημοκρατία. Αργότερα, όταν η Ελλάδα προχωρούσε προς την καταστροφή, αυτός προτίμησε να κάτσει στα βουλευτικά έδρανα με τον Μητσοτάκη. Σήμερα, το 2010, θυμήθηκε πως κυβερνά η μειοψηφία σε αντίθεση με τη θέληση της πλειοψηφίας και δημιούργησε τη "Σπίθα". Μόνο που η σπίθα του Μεγάλου συνθέτη δεν έχει αντικείμενο πια. Δεν έμεινε τίποτε για να καεί...

"...δεν είμαι παρά ένας αποσταμένος περπατητής που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς ν' ακούσει το τραγούδι των κρίνων. Kι αν θέλεις έλα να το ακούσουμε μαζί..."


Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
Κι αυτό που θέλω να σου πω,το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα. (Ναζίμ Χικμέτ)

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Και να μας φιμώνουν τα ΜΜΕ, εμείς θα προχωράμε...


Μήνες τώρα προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μπορέσουμε να πείσουμε τα ΜΜΕ και κυρίως τις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες να βάζουν που και πού (άντε και μέσα μέσα) κανένα άρθρο μας, καμιά ανακοίνωση, καμιά εκδήλωση του Κινήματος Κοινωνικής Οικολογίας.
Τίποτε, ή έστω σχεδόν εντελώς τίποτε.


Ψάχνουμε καθημερινά τις εφημερίδες, τις σελίδες τους στο διαδίκτυο. Σαν να ψάχνουμε ψύλλους στ' άχερα. Βρίσκουμε καθημερινά ειδήσεις, άρθρα, σχόλια παντός είδος και παντός καιρού. Από εντελώς άσχετα μέχρι εντελώς ασήμαντα. Ντόπια και κυρίως... "διεθνή". Που δεν αφορούν κανένα, δεν ενδιαφέρουν κανένα, κι όμως βρίσκουν τη θέση τους στις "μεγάλες" εφημερίδες.
Τα δικά μας, σχεδόν ποτέ...


Δεν είμαστε βέβαια τίποτε το μεγάλο και σημαντικό, ούτε και έχουμε τη ψευδαίσθηση πως μέσα από τις παρούσες συνθήκες μπορούμε να αλλάξουμε τον τόπο και να φωτίσουμε τα σκοτάδια της γης. Αυτό είναι ουτοπική φαντασίωση άλλων. Που όμως, ότι πουν, καλό ή κακό, σοβαρό ή βλακώδες, το βλέπουν δημοσιευμένο στις σελίδες των εφημερίδων.
Δεν ξέρω αν αυτό μπαίνει μέσα στα πλαίσια της δεοντολογίας κι ούτε με νοιάζει για να είμαι ειλικρινής. Δεν έχω σκοπό ούτε να κάμω διαβήματα ούτε προσφυγές. Και να 'θελα βέβαια, που θα τις έκανα και που θα έβρισκα τα δίκαιο μου; Καθεστώς ελεύθερου εμπορίου έχουμε...

Άλλωστε, γνωρίζω πολύ καλά, πως τα περισσότερα ΜΜΕ είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με χίλιους δυο τρόπους με τα κόμματα. Και σε καμιά περίπτωση δεν έχουν τη διάθεση να αλλάξουν αυτό το status, όποιο και να ‘ναι ένα νέο Κίνημα. Εκτός κι αν ο ηγέτης του νέου Κινήματος έχει τρόπο να κινεί τα νήματα...


Κάποτε, όταν ήμουν μέλος σε κόμμα, έτυχε εβδομάδα που είχα 5 τηλεοπτικές και 3 ραδιοφωνικές εμφανίσεις και 4 άρθρα σε εφημερίδες. Όλα αυτά σε μια βδομάδα. Τώρα, από το 2008 που δεν είμαι "κομμάτι" κάποιου "κόμματος", το πολύ να είδα 5-6 άρθρα μου σε εφημερίδες... Μέσα σε περισσότερο από 2 χρόνια. Κι όμως, παραμένω ο ίδιος άνθρωπος, με τις ίδιες σκέψεις, απόψεις και προβληματισμούς.

Το ηθικό συμπέρασμα αυτού του σημειώματος είναι το εξής: Αν δεν ανήκεις σε κόμμα και να είσαι και "κομματόσκυλο", ούτε δουλειά βρίσκεις, ούτε τα δικαιώματα σου ως πολίτης απολαμβάνεις, ούτε τις απόψεις σου μπορείς να δημοσιοποιήσεις.
Όλα και όλοι, θυσία στο βωμό της κομματικής σκοπιμότητας. Οι υπόλοιποι είμαστε απλά οι χαζομάρτυρες που κοιτάμε από μακριά αλλά χωρίς να... αγγίζουμε!!!

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Ανεμοσκορπίσματα, Διαβολομαζέματα!!!


Στο τέλος κι αυτής της εβδομάδας... 'Ενας μικρός απολογισμός για τα θέματα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, με χαροποίησαν, με νευρίασαν ή με άφησαν αδιάφορο. Το περιβόητο πια facebook, ο τοίχος μου δηλάδή που πάνω του γράφω όλα όσα θέλω να πω, ότι μου κατέβει με λίγα λόγια, ήταν κι αυτή τη βδομάδα γεμάτος με πολλά και διάφορα. Θέματα κοινωνικά, οικολογικά, πολιτικά, εξυπνάδες και παλαβομάρες. Ότι και νάναι, τις μοιράζομαι μαζί σας...

Λευκωσία 2010, ο πιο κεντρικός δρόμος της χώρας μας δεν επιτρέπει σε άτομα που χρησιμοποιούν αναπηρικό τροχοκάθισμα να διακινηθούν στα πεζοδρόμια. Οι στύλοι που το δημαρχείο Λευκωσίας εγκαθιστά για να στερεώνονται τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια γίνονται εμπόδιο στην διακίνηση των πολιτών. Αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αναπήρων! Να ζήσουμε!!! (Φωτογραφία και σχόλιο του φίλου Δημήτρη Λαμπριανίδη)
(Και η ανάλογη απάντηση από τη φίλη Άννα Μαρία Παπαδάκη): "Λάρνακα 2010. Κεντρική καφετέρια της πόλης διαθέτει ξεχωριστή τουαλέτα για ανθρώπους σε τροχοκάθισμα. Για να φτάσεις στην τουαλέτα πρέπει να ανέβεις μια απότομη σκάλα με 14 σκαλιά."
- Κι όμως ο Δήμος της Λάρνακας του έχει δώσει άδεια λειτουργίας, αφού οι τεχνικές υπηρεσίες έλεξαν τον χώρο και τα βρήκαν όλα... εντάξει!!! Μετά, όταν μας αποκαλούν ρατσιστές, διαμαρτυρόμαστε...


Πράσινη Πόλη: Το κοινωνικό πρόσωπο του Δήμου Στροβόλου

Σύγχρονα μαθήματα Οικολογίας: Κυπριακό, Συνομοσπονδία, Ομοσπονδία, Ελσίνκι, Βάσεις, κομματική αντιπολίτευση, λαϊκισμός... Καημένο κυπριακό περιβάλλον...!!! (November 28 at 8:35pm)

Το δικαίωμα να λες τη γνώμη σου δεν συνεπάγεται αυτόματα το δικαίωμα να σε παίρνουν στα σοβαρά. (Hubert Humphrey)

Η πολιτική είναι η τέχνη να σε υπηρετούν οι άνθρωποι ενώ τους κάνεις να πιστεύουν ότι τους υπηρετείς εσύ. (Louis Dumur)



Η σωστή κρίση είναι προϊόν εμπειρίας και η εμπειρία είναι προϊόν λανθασμένης κρίσης


- Παρουσίαση του βιβλίου της Τότας Βελησσάρη

- ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ: Η ίση μεταχείριση δεν είναι παραχώρηση αλλά αναφαίρετο δικαίωμα

Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη ο ίδιος πολιτικός στο ίδιο πρωινό πρόγραμμα! Έλεος! Μήπως συγχίζουμε την ελευθερία του λόγου με την επιβολή του λόγου;;;



Φωτοβολταικά σε εκκλησία στο Κιλκίς | EcoNews.gr
(
Καλή ιδέα! Άντε και στα δικά μας...)

Καλό Σαββατοκυρίακο!!!

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΚΙΝΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ: Ένας χρόνος ζωής…

Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος ζωής του Κινήματος Κοινωνικής Οικολογίας. Ένας χρόνος από την Πέμπτη, 26 Νοεμβρίου 2009, όταν ξεκινήσαμε και επίσημα τη δράση μας.

Στον ένα αυτό χρόνο παρουσίας μας στην κυπριακή κοινωνία, καταφέραμε πολλά. Πολύ περισσότερα από όσα αναμέναμε, μέσα από τις δοσμένες, στατικές συνθήκες της κοινωνίας μας με την τόση αφοσίωση σε κομματικά και άλλα δεδομένα.
Καταφέραμε να αντέξουμε στις πιέσεις, τα «μαχαιρώματα» και τα «κτυπήματα κάτω από τη μέση». Καταφέραμε να πολλαπλασιάσουμε τα μέλη μας, να έχουμε Κεντρική Επιτροπή, Γενική Γραμματεία και έξη επαρχιακές επιτροπές παρά τις «με το γάντι απειλές» σε βάρος μελών μας και τις προσβλητικές επιστολές από μέρους «βουλευτών» σε στελέχη μας.

Όπως είχαμε γράψει στην ιδρυτική μας πράξη, σκοπός του Κινήματος είναι να προωθήσει στην επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων και την προστασία του περιβάλλοντος και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα της Κύπρου.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια λοιπόν, στον ένα χρόνο ζωής μας ασχοληθήκαμε με ένα αρκετά μεγάλο αριθμό θεμάτων που αφορούν την κοινωνία, το περιβάλλον, την υγεία και την ποιότητα ζωής.

Σταθήκαμε αντιμέτωποι σε άνομα σχέδια καταστροφής της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, οργανώσαμε εκδηλώσεις για βοήθεια συνανθρώπων μας που χρειάζονταν οικονομική βοήθεια για θεραπεία στο εξωτερικό, προωθήσαμε ιδέες και προτάσεις για αλλαγή της νομοθεσίας για διευκόλυνση ατόμων με αναπηρίες, στείλαμε πάμπολλες επιστολές και εισηγήσεις σε Δημαρχεία για θέματα πρόσβασης, προστασίας πρασίνου και πάρκων, ανάρμοστης συμπεριφοράς απέναντι στα ζώα, οδικής ασφάλειας, εξοικονόμησης ενέργειας και άλλα πολλά.

Λάβαμε ενεργά μέρος ή ήμασταν συνδιοργανωτές σε διάφορες εκδηλώσεις ποικίλων θεμάτων όπως οι κλιματικές αλλαγές, η χρήση ποδηλάτου, ενάντια στη στάθμευση σε πεζοδρόμια, ενάντια στην καταστροφή πάρκων και δασών.

Στον ένα αυτό χρόνο καταφέραμε να αναπτύξουμε σχέσεις με πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις του τόπου που δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς όπως κοινωνικές ομάδες, ζωοφιλικές οργανώσεις, περιβαλλοντικούς ομίλους κ.ά. Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος μας. Μέσα από τη συναίνεση και την κοινή αντίληψη των πολλών και σοβαρών προβλημάτων, να μπορέσουμε, ο καθένας στο μέτρο των δυνατοτήτων του, να βοηθήσουμε στην επίλυση τους.

Εμείς δεν ιδρυθήκαμε με σκοπό την αντιπαράθεση, την μικροκομματική σκοπιμότητα και την αυτοπροβολή. Η δική μας οικολογική – κοινωνική θεώρηση των πραγμάτων δεν έχει καμιά σχέση με προσωπικές φιλοδοξίες, αυτοπροβολές, τεχνικές δημοσιότητας. Δική μας θέση είναι ότι η εμπλοκή στα κοινά συνεπάγεται με αυταπάρνηση και ακεραιότητα χαρακτήρων. Κι αυτό θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε σαν τη κορωνίδα της κοινωνικής μας παρέμβασης, όποιο και να ‘ναι το τίμημα.

Μετά από ένα χρόνο ζωής λοιπόν, επαναβεβαιώνουμε τη θέση και τους στόχους μας. Παραμένουμε ένα κοινωνικό – οικολογικό κίνημα, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και στείρες αντιπαραθέσεις. Θα συνεχίσουμε να προσφέρουμε απλόχερα τη βοήθεια μας, όσο μικρή κι αν είναι, σε όποιον την έχει ανάγκη. Σε ότι θεωρούμε λανθασμένο θα παρεμβαίνουμε δυναμικά, θα παραμένουμε σε εγρήγορση σε κάθε τι και κάθε ένα που επιβουλεύεται το περιβάλλον, την υγεία και την ποιότητα ζωής.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

"Πράσινες" υποσχέσεις...!

Έχω μια απορία. Αν αύριο με ψηφίζατε βουλευτή ως ενεργό μέλος των οικολογικών δρώμενων της χώρας μας και μετά από πέντε μήνες ανακαλύπτατε ότι τα θέματα που έγραψα στο μπλοκ μου (και έστειλα και στις εφημερίδες για δημοσίευση) τους πέντε αυτούς μήνες, ήταν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο τα πιο κάτω, δεν θα νοιώθατε απογοήτευση και ότι πρόδοσα την εμπιστοσύνη σας και τις υποσχέσεις που σας είχα δώσει;

Δεν θα νοιώθατε ότι σφετερίστικα τις "πράσινες" ψήφους σας για να γίνω βουλευτής και ότι μετά που με εμπιστευθήκατε, ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό για το οποίο με εκλέξατε;

Απορώ πραγματικά...

Τα άρθρα...

- Δυστυχώς αποτύχαμε (Εθνικό Συμβούλιο)
- Υπό τις περιστάσεις (Συνομιλίες / Κυπριακό)
- Ο Ακάμας και οι Βρετανοί (Πολιτική διαμάχη με Προδρόμου)
- Τίποτα δεν πάει χαμένο (Άρδευση)
- Κακοί οιωνοί (Κυπριακό)
- Οι σκληρές αποφάσεις της Κλίντον
- Φάτε κρέας (Κριτική στην κυβέρνηση για την ακρίβεια)
- Αμμόχωστος, Μόρφου και Κερύνεια (Κυπριακό)
- Η τιμή της πόρνης (Κυπριακό)
- Μια πρόταση για την Αμμόχωστο (Κυπριακό)
- Έχω μια απορία (Κυπριακό)
- ΝΕΟΛΕΡΟΙ (Αφισοκόλληση – Πολιτικές νεολαίες)
- Ο Πρόεδρος απογοήτευσε (Κυπριακό)
- Άλλη μια προσφορά (Κυπριακό)
- Ψήφοι, έδρες και φιλότιμο (εκλογικό μέτρο)
- Παρακαλώ στηρίξτε με την ψήφο σας το Βουλευτή μας, στην πιο κάτω ιστοσελίδα και προωθήστε. (ουδέν σχόλιο)
- Θέλουμε 300 βουλευτές (εκλογικό μέτρο)
- Ευρωπαϊκοί εκβιασμοί (Κυπριακό)
- Ψυχραιμία κύριε Πρόεδρε (Κυπριακό)
- Υπάρχει αύξηση τιμών; (Κριτική στην κυβέρνηση για την ακρίβεια)
- Ανοικτά Κύπρου – Γάζας (Κριτική στην κυβέρνηση για τη στάση της στο θέμα της Γάζας)
- Οι συνομιλίες ξανάρχισαν (Κυπριακό)
- Η απόφαση (Εθνικό Συμβούλιο)
- Η Νομοθεσία Προστασίας των Δέντρων (Επιτέλους!)
- Ενότητα (Εθνικό Συμβούλιο)
- Πράσινη εργασία (Πρόταση για οικονομική κρίση)
- Ώρα της συνάντησης κορυφής (Κυπριακό)

(Τα θέματα έχουν αναρτηθεί από τον Μάιο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2010 σε "πράσινο", "οικολογικό" μπλοκ)

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Κλήση για στάθμευση σε χώρο αναπήρων, σε αναπηρικό όχημα!!!


Πριν ένα περίπου μήνα, πήγα στη Λεμεσό για δουλειά. Καθιερωμένη εβδομαδιαία τακτική, και σταθερό δρομολόγιο. Από συνήθεια, σε κάθε χώρο που έψαχνα να σταθμεύσω, παρατηρούσα, όπως κάθε φορά, πόσα από τα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα στις θέσεις αναπηρικών οχημάτων, ήταν δικαιούχα...

Απολύτως κανένα. Υπεραγορές, πολυκαταστήματα, δημόσιοι δρόμοι, όπου τέλος πάντων υπάρχει προκαθορισμένος χώρος για αναπηρικό όχημα, ήταν όλοι τους κατειλημμένοι από τους «άλλους», τους μάγκες που δεν καταλαβαίνουν τίποτα, όσες έκκλησης κι αν γίνονται, όσες προσπάθειες κι αν κάνουν κάποιοι...


Κατά τις έξη το απόγευμα, έφτασα στο τελευταίο μέρος που έπρεπε να επισκεφθώ πριν γυρίσω στη Λευκωσία. Προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα μπροστά από το κατάστημα που ήθελα να πάω, χώρο στάθμευσης αναπηρικού οχήματος και μάλιστα ΕΛΕΥΘΕΡΟ!!! Όση ήταν η έκπληξη, άλλη τόση ήταν και η ευχαρίστηση μου, γιατί επιτέλους, έστω και μια θέση, ήταν διαθέσιμη.
Στάθμευσα το (αναπηρικό) αυτοκίνητο μου ακριβώς κάτω από την πινακίδα και κατέβηκα. Και μάλιστα, είχα κάνει και σχετική κουβέντα με τα άτομα που συνάντησα, εκφράζοντας και σ’ αυτούς την έκπληξη μου που βρήκα ένα χώρο για αναπηρικό όχημα, άδειο.

Τέλειωσα τη δουλειά μου 45 λεπτά αργότερα και πήγα να πάρω το αυτοκίνητο μου.
Η μέρα εκείνη, φαίνεται, ήταν η μέρα των πολλών εκπλήξεων. Μια δεύτερη, πιο δυνατή «συγκίνηση» με περίμενε στο μπροστινό τζάμι του αυτοκινήτου μου... Ακριβώς μπροστά από το σήμα που έχω τοποθετημένο για να υποδεικνύει ότι το όχημα είναι αναπηρικό, βρήκα μια όμορφη κλήση από την αστυνομία!

Στάθμευσα, έλεγε σε χώρο αναπήρων, γι’ αυτό θα έπρεπε να πάω να πληρώσω κάπου 27 ευρώ!!!
Δεν ήξερα αν έπρεπε να θυμώσω, να γελάσω ή να βλαστημήσω... Μέσα σε μια μέρα συνάντησα πάνω από 50 αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα σε χώρους αναπήρων χωρίς να δικαιούνται, και τελικά πήρα εγώ κλήση επειδή έβαλα το αναπηρικό μου όχημα σε χώρο αναπηρικών οχημάτων.

Πήρα τηλέφωνο την τροχαία Λεμεσού. Ο αξιωματικός υπηρεσίας απουσίαζε. Μου είπαν να πάρω αύριο. Πήρα «αύριο» αλλά και πάλι δεν ήταν κανένας μέσα. Πήρα το μεσημέρι, το τηλέφωνο δεν απαντούσε.
Πήρα την επομένη το πρωί, βρήκα τον αξιωματικό, του είπα το παράπονο μου. Πρέπει να ομολογήσω ότι μου έτυχε ένας πολύ ευγενικός και φιλικός αξιωματικός.
Μου εξήγησε τη διαδικασία... «Να κάνω επιστολή στον Γενικό Εισαγγελέα, να στείλω αντίγραφα της κλήσης, της αναπηρικής ταυτότητας, του τίτλου ιδιοκτησίας του οχήματος που δείχνει ότι είναι αναπηρικό...»


Ρώτησα, «καλά αφού πια είσαστε συνδεδεμένοι με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, δεν μπορείτε να δείτε αν πράγματι το όχημα μου είναι αναπηρικό και να κλείσει εδώ η υπόθεση;»
Η απάντηση ήταν αρνητική. Μόνο ο Γενικός Εισαγγελέας!

Ακολούθησα λοιπόν τη διαδικασία και σε ένα περίπου μήνα, πήρα την απάντηση ότι η κλήση που πήρα έχει διαγραφεί.
Γλίτωσα τα 25 ευρώ!!!


Μου έμεινε όμως η πικρή απορία. Εκατοντάδες αυτοκίνητα, παρανομούν καθημερινά σταθμεύοντας στους λιγοστούς χώρους για αναπηρικά οχήματα. Χιλιάδες σε κάθε μήνα... Και κανένας δεν τους δίνει κλήση. Εμένα, με αναπηρικό σήμα στο αυτοκίνητο μου, πως ήταν δυνατόν να με «γράψουν»; Κι άντε γράφεις ένα ανάπηρο κατά λάθος. Να δεχτώ ότι γίνονται λάθη. Θα πρέπει αυτός ο άνθρωπος να χάσει μια μέρα από τη δουλειά του για να ακολουθήσει τις διαδικασίες; Δεν είναι άδικο;

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

«Καταγγέλλουν τους προπηλακισμούς αλλά...»

Πότε ο λαϊκσμός δικαιώνει τη βία;

Κάποιοι «Καταγγέλλουν τους προπηλακισμούς αλλά...» όπως λένε, γιατί για την όλη κατάσταση που παρατηρείται αυτές τις μέρες στην Ορμήδεια και τις επιθέσεις εναντίον του Υπουργού Εσωτερικών, φταίει η «η κυβέρνηση που συνεχίζει μια πολιτική στον τομέα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων, των σκυβάλων και των σκουπιδιών που δεν έχει όραμα. Και γιατί εξακολουθεί να μην λαμβάνει υπόψη της τις διαμαρτυρίες πολιτών και κρύβεται πίσω από τις τοπικές αρχές».

Επειδή δεν υπολογίζουμε (σαν Κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας) να έχουμε ψηφοδέλτιο στην Ορμήδεια (αλλού δεν ξέρουμε ακόμα), άρα δεν θα χάσουμε καθόλου ψήφους (!!!), δεν έχω κανένα ενδοιασμό να καταδικάσω κάθε μορφή βίας, έστω κι αν αυτή είναι αποτέλεσμα του αισθήματος «αδικίας» που νοιώθει κάποιος ή επειδή τον «πνίγει το δίκαιο». Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του τόπου είναι το αίσθημα πως ο καθένας από εμάς κάνει ότι θέλει και το θεωρεί και δικαίωμα του!

Και επειδή έμαθα να λέω τα πράγματα με το όνομα τους, θα πω, πως το να καλείς την κυβέρνηση να σταματήσει να λαμβάνει υπόψη της τα εκλελεγμένα κοινοτικά συμβούλια, τις μελέτες των επιστημόνων των υπουργείων για τα έργα, και να ακούει απλά τις διαμαρτυρίες πολιτών, αυτό, δεν είναι τίποτε άλλο από απλό, γνήσιο και καθαρό λαϊκισμό! Τα συμβούλια εκλέγονται από τους πολίτες, σωστά; Όπως εκλέγονται και οι Πρόεδροι και οι Βουλευτές και οι Δήμαρχοι και τα Δημοτικά Συμβούλια. Κι όταν ένα συμβούλιο αποφασίσει κάτι, πάει να πει ότι η απόφαση τους, λίγο πολύ, εκπροσωπεί και τους πολίτες.

Να υποθέσω πως κάθε φορά που η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση) αποφασίσει να κάνει ένα έργο θα πρέπει να πάρει σβάρνα όλα τα σπίτια της περιοχής και ρωτά ένα – ένα τους πολίτες αν δέχονται ή όχι; Κι αν αυτό το έργο θα γίνει στη Λεμεσό για παράδειγμα; Να γίνουν 150 χιλιάδες επισκέψεις σε σπίτια για να ληφθεί υπόψη η άποψη των πολιτών;

Η ορθολογιστική διαχείριση των σκυβάλων δεν μπορεί να οριοθετηθεί σε κανένα σημείο της ελεύθερης Κύπρου, (με βάση αυτά που συμβαίνουν), αφού αυτό που μας απόμεινε δεν είναι αρκετό για να γίνουν τέτοια έργα μακριά από κοινότητες. Άρα, όπου και να αποφασιστεί να γίνει ένα έργο, κάποιοι θα διαμαρτύρονται. Και κάποιοι θα τους χαϊδεύουν τα αυτιά, πιστοί στον αιώνιο τους λαϊκισμό και στην προσπάθεια της αντιπολιτευτικής τους δράσης με απώτερο στόχο το κομματικό κέρδος.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Σχολικές τσάντες με ονοματεπώνυμο!

Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα της κακής, ξενόφερτης και ακαταλαβίστικης νοοτροπίας που επικρατεί εδώ και χρόνια στον τόπο μας.

Πιστό αντίγραφο της καταναλωτικής μανίας, της επιδειξιμανίας και του νεοπλουτισμού, που το βλέπουμε σε όλα τα στρώματα και σε κάθε φάση της ζωής μας, η σχολική τσάντα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση στο δυσάρεστο κανόνα.


Η κατάσταση εξελίσσεται σε βραχνά για χιλιάδες φτωχές, πολύτεκνες, ακόμα και μικρομεσαίες οικογένειες, οι οποίες είναι αναγκασμένες να ξοδεύουν, πολλές φορές και ολόκληρο τον μηνιαίο προϋπολογισμό τους, για να μπορέσουν να «ανταποκριθούν» στα τερτίπια της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας μας, στον αρχοντοχωριατισμό και την επίδειξη.


Σχολικές τσάντες με ονοματεπώνυμο. Brand name, που λέμε και στα χωριά. Οι οποίες χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Είτε φέρουν το όνομα και το λογότυπο ενός μεγάλου οίκου μόδας, CK, D&G, DKNY και όλα τα άλλα ουτοπικά κατασκευάσματα, είτε είναι σχεδιασμένες στη βάση των πολύ γνωστών ηρώων των παιδικών ταινιών όπως η Barbie, ο Spiderman, ο Superman και άλλοι «νεώτεροι» που ενδεχομένως μου διαφεύγουν λόγω ηλικίας!


Και στις δύο όμως περιπτώσεις, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Η ΤΙΜΗ! Η οποία είναι από τσουχτερή έως αβάστακτη, κάτι που δημιουργεί σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα σε πάρα πολλές οικογένειες.


Είναι βέβαια εύκολο για πολλούς από εμάς να πούμε το αυτονόητο. «Άμα δεν έχουν λεφτά, ας μην τις αγοράζουν».
Σωστά! Όμως όποιος δεν έχει μικρά παιδιά σήμερα, δεν κατανοεί το βάσανο και την ψυχολογική πίεση ενός άπορου γονιού που (όπως όλοι οι γονιοί της σύγχρονης και άνευ οράματος Κύπρου) θέλει το δικό του παιδί να μην υστερεί σε τίποτε από τα υπόλοιπα παιδιά.


Δυστυχώς, έχουμε υποβιβάσει την ευτυχία, τη χαρά και την ευημερία ενός παιδιού στο τι τσάντα θα κουβαλά στο σχολείο και ποιος «μεγάλος μόδιστρος» την έχει σχεδιάσει.
Και επειδή, αυτή η κοινωνία από μόνη της δεν πρόκειται να έρθει στα ίσια της με τίποτε, καλό θάταν, το Υπουργείο Παιδείας να βάλει το χεράκι του. Πως τα παιδιά πάνε σχολείο με συγκεκριμένη στολή, παντελόνι, φούστα και πουκάμισο σε συγκεκριμένα χρώματα και σχέδιο; Αυτό ακριβώς μπορεί να κάνει και με τις τσάντες. Απλό, εύκολο και κυρίως λυτρωτικό για το οικογενειακό βαλάντιο.

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Η τιμή της οικολογίας και ο εκχυδαϊσμός του πολιτικού λόγου

Σε πρόσφατο άρθρο μου, είχα τονίσει πως το οικολογικό κίνημα έχει μικρό παρελθόν στην Κύπρο αλλά είναι σημαντικό για όλους μας να έχει ένα καλύτερο και πιο δημιουργικό μέλλον. Ο δρόμος προς το μέλλον θα πρέπει να είναι στρωμένος με σοβαρότητα και σκληρή δουλειά. Πρέπει δηλαδή χωρίς ιδεοληψίες και προκαταλήψεις να καταπιαστεί με τα πιεστικά προβλήματα του περιβάλλοντος και να βρει λύσεις σε συνεργασία με όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και ΟΧΙ σε σύγκρουση με αυτά.

Δεν έχουν περάσει πολλά εικοσιτετράωρα από τότε και έπεσε τυχαία στα χέρια μου ένα άρθρο με τίτλο «Η τιμή της πόρνης». Ο τίτλος αυτός είναι σε συγκεκριμένο μπλοκ στο διαδίκτυο. Στα ΜΜΕ όμως στάληκε με διαφορετικό τίτλο, πιο εξωραϊσμένο. «Η τιμή μιας διάσκεψης»!!!

Το πιο πάνω άρθρο σκοπό έχει να «αφυπνίσει» τον Υπουργό Εξωτερικών ο οποίος, όπως λέει το εν λόγω άρθρο, «προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες που ακούγονται από διάφορες πλευρές για την πρόταση του Προέδρου Χριστόφια για διεθνή διάσκεψη». Και για να τον «αφυπνίσει» ενδεχομένως καλύτερα, του υπενθυμίζει το «ανέκδοτο με την τιμή της πόρνης».

Δεν θα σας αναμεταδώσω το ανέκδοτο. Νοιώθω όμως κυριολεκτικά την ανάγκη να κλάψω για την κατάντια στην οποία οδηγείται ένα μέρος του οικολογικού κινήματος.
Το να παρασύρεται το οικολογικό κίνημα και οι οικολογικά ευαίσθητοι πολίτες σε τέτοια μικροκομματικά και αντιδεοντολογικά μονοπάτια, το μόνο σίγουρο είναι ο κατακερματισμός της οικολογικής ιδεολογίας, η οποία θυσιάζεται καθημερινά στο βωμό των προσωπικών πολιτικών προτιμήσεων και φιλοδοξιών, κάποιων.

Η Κύπρος έχει ανάγκη από ένα πραγματικό οικολογικό κίνημα. Έχει ανάγκη από ένα κίνημα που θα νοιάζεται και θα εργάζεται με ανιδιοτέλεια και μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής, την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων και την προστασία του περιβάλλοντος και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα του τόπου. Είναι καιρός οι οικολογικά σκεπτόμενοι πολίτες να αρχίσουν να βλέπουν την οικολογία όχι σαν μια μόνιμη στείρα άρνηση και μονότονη αντίδραση σε πολιτικά και εθνικά θέματα, αλλά σαν μια θετική δύναμη δημιουργικής κριτικής, ορθολογισμού και ευφάνταστων προτάσεων.
Ο δρόμος για μια όμορφη χώρα με καλοδιατηρημένο περιβάλλον και μια δίκαιη κοινωνία, δεν περνά μέσα από την πολιτική αντιπαράθεση, την σύγκρουση με ομάδες πολιτών, τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τις προσωπικές επιλογές κανενός. Η Οικολογία είναι μια παγκόσμια και πανανθρώπινη ιδεολογία την οποία, όσοι από εμάς έχουν αποφασίσει να υπηρετήσουν, έχουν υποχρέωση να την κρατήσουν μακριά από κάθε «ανορθόδοξο» χειρισμό, λαϊκίστικες προσεγγίσεις και προσωπικές φιλοδοξίες. Η «εκπόρνευση» της οικολογικής ιδεολογίας, ούτε σαν ανέκδοτο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή…

Σαν Κύπριοι πολίτες έχουμε και έγνοια και αγάπη για τον τόπο μας και ασφαλώς θέλουμε όλοι να λυθεί το πρόβλημα της κατοχής και να ζήσουμε επιτέλους σε μια ελεύθερη πατρίδα. Ως Κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας, θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε το μέτρο. Στοχεύουμε στα οικολογικά και κοινωνικά προβλήματα πρωτίστως. Η συνεχής, μονότονη και αχρείαστη αντιπαράθεση, οι συνεχείς και καθημερινές ανακοινώσεις και δηλώσεις σχετικά με τις προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού και η συχνότατη σύγκρουση κυρίως για θέματα που δεν έχουν σχέση με το περιβάλλον και την κοινωνία, δεν έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα από την υποβάθμιση και ελλειπή ενασχόληση με τα θέματα υποτίθεται πως πρωτίστως θα πρέπει να μας απασχολούν σαν οικολόγους.

Πότε επιτέλους θα έχουμε Εθνικό Σχέδιο Υγείας;



Είναι κάποιες στιγμές που η απορία, η αγανάκτηση και το αίσθημα της αδικίας, γίνονται τόσο μεγάλος κόμπος στο λαιμό, που δύσκολα πιστεύεις πως μπορείς να ξεπεράσεις ένα τόσο βασανιστικό αίσθημα.

Κτύπησε το τηλέφωνο μου πριν μια περίπου βδομάδα. Στην άλλη άκρη της γραμμής ένας παλιός φίλος και συνάδελφος, έντρομος, σε κατάσταση πανικού.
Ένα από τα τρία του παιδιά παρουσίασε ξαφνικά ένα σοβαρό πρόβλημα λευχαιμίας και είχε απόλυτη ανάγκη θεραπείας στο εξωτερικό.

Η διαδικασία δύσκολη, τα λεφτά που απαιτεί μια τέτοια θεραπεία πολλά, πάρα πολλά. Ούτε κι αν πουληθεί το σπίτι τους, το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχουν, δεν αρκεί. "Δουλεύω σαράντα χρόνια" μου είπε σχεδόν με λυγμούς, "πληρώνω φόρους, κοινωνικές ασφαλίσεις, ταμεία προνοίας, συντεχνίες, ιατροφαρμακευτική κάλυψη... Και λοιπόν; Τώρα που πεθαίνει το παιδί μου, ποιος με καλύπτει;"
Κανείς. Δυστυχώς στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 2010, κάθε φορά που ένα παιδί, ένας πολίτης χρειαστεί τέτοιου είδους θεραπείες, κανένας δεν είναι "υπεύθυνος", "υπόχρεος" ή "υπόλογος" για να δώσει ένα χέρι βοήθειας στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

Έφερα στο μυαλό μου τις συζητήσεις που άκουσα (σε κάποιες συμμετείχα κιόλας) εδώ και 20 περίπου χρόνια για το Εθνικό Σχέδιο Υγείας.

Ένα σχέδιο, όπως λέγανε τότε, που θα κάλυπτε τα πάντα και κανένας πολίτης αυτού του τόπου δεν θα ‘χε πια ανάγκη να "ζητιανεύει" κάθε φορά που χρειαζόταν μια σοβαρή εγχείρηση ή θεραπεία...

Ένα σχέδιο που θα σταματούσε μια για πάντα την απαράδεκτη "έκθεση" μικρών παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας, την περιφορά τους σε πλατείες και εκδηλώσεις (σαν αρκούδες σε πανηγύρια) για να αποφασίσουμε εμείς, οι "φιλεύσπλαχνοι, καλόκαρδοι και ευαίσθητοι" Κύπριοι να δώσουμε το κάτι τις μας...
Ένα σχέδιο που θα σεβόταν την αξιοπρέπεια αλλά και το δικαίωμα του φορολογούμενου πολίτη στην υγεία, το δικαίωμα του στη ζωή...
Ένα σχέδιο που θα έδινε ελπίδα και δικαίωμα στα παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας να συνεχίσουν να χαμογελούν, να ελπίζουν και να ονειρεύονται...

Προσπάθησα να καθησυχάσω το φίλο μου και το υποσχέθηκα να βοηθήσω όσο μπορώ. Όσο μπορώ. Αν είναι δυνατόν να κινδυνεύει ένα παιδί να χάσει τη ζωή του κι εμείς να κάνουμε "ότι μπορούμε". Κι αν αυτό το "'όσο μπορώ" δεν είναι αρκετό;

Αηδίασα στη σκέψη όλων των παχουλών λόγων των πολιτευτών , των πολιτικών και των πολιτικάντηδων.
Αηδίασα στη σκέψη όλων αυτών που ακούμε καθημερινά για επενδυτικά σχέδια δισεκατομμυρίων, για εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία μαμούθ, εκκλησίες 26 μέτρων.
Δεν ξέρω πόση είναι η δική μου ευθύνη, αν έχω οποιαδήποτε ευθύνη σε όλο αυτό το θέατρο της βλακείας, της υποκρισίας και της ψευτιάς...

Νοιώθω όμως την ανάγκη να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη από το φίλο μου. Ένα συγνώμη γιατί δεν ξέρω πως να τον βοηθήσω αυτή τη στιγμή που ανεβαίνει το Γολγοθά του φορτωμένος τον τεράστιο σταυρό του...

Πόσο λάθος πήραμε τη ζωή μας...

Και ζήσανε αυτοί καλά... (αλλά εμείς;)

Είναι άξιον απορίας, πως κάποιοι «πολιτικοί», προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα πάντα όπως τους συμφέρει και όπως θέλουν.

Είδα, πριν μερικές μέρες άρθρο βουλευτή στον τύπο με θέμα την κυβέρνηση και τις πρόσφατες ανακατατάξεις στην συγκυβέρνηση. Μέσα από τα διάφορα «παραμυθένια» που έγραφε, έδωσε έμφαση στα μικρά κόμματα που στηρίζουν τον Πρόεδρο. Και συνεχίζοντας το «παραμύθι» λέει:

«Εκεί λοιπόν που αναμέναμε το εκατοστό εικοστό πέμπτο επεισόδιο της δραματικής αυτής πολιτικής σειράς (για τις συνεδρίες του ΔΗΚΟ), ξεπετάγεται από ελαφρώς αριστερότερη μεριά το Κ.Σ. ΕΔΕΚ και "με τη μία" (που λέμε ποδοσφαιρικά) παίρνει τη μεγάλη απόφαση και... την κάνει με "ελαφρά πηδηματάκια" από τη "φαρμακερή" αγκαλιά του ΑΚΕΛ. Εκείνοι πάλιν δεν φάνηκαν να ενοχλήθηκαν. Μαθημένοι από τέτοια, έδειξαν μάλλον να το απολαμβάνουν. Μάλιστα δείχνουν να είναι έτοιμοι - ως έτοιμοι από καιρό, ως θαρραλέοι που λέει και ο Καβάφης - να αντέξουν και περαιτέρω συρρίκνωση στο κυβερνητικό σχήμα. Έχουν, λένε, σίγουρους τους Ενωμένους Δημοκράτες, την Πρωτοβουλία Ελεύθερων Πολιτών, τους Ελεύθερους Σοσιαλιστές, τις Νέες Δυνάμεις και γενικώς την Αριστερά».

Βέβαια, όταν είσαι εκπρόσωπος ενός τεράστιου κόμματος, έχεις ίσως δικαιολογία να μιλάς με τέτοια έπαρση. Όταν όμως το κόμμα σου δεν έχει καταφέρει ποτέ να φτάσει στο 2%, πως μπορείς να μιλάς με τόσο στόμφο και τόση αυτοπεποίθηση;

Στη συνέχεια λοιπόν του παραμυθιού, ο κ. βουλευτής μας λέει:

«Μόνος (ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας), με πιθανόν όλη την πολιτική ηγεσία να στρέφεται καθημερινά εναντίον του, με μειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, με σχεδόν όλα τα ΜΜΕ να τον κατακρίνουν, θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον κακό λύκο που λέγεται Τουρκία (μαζί με τα λυκόπουλά του, τους εγκάθετους Ταλάτ ή Έρογλου). Και μετά να μου πείτε, πώς θα τα καταφέρει; Γιατί να μην έχει και το Κυπριακό ένα αίσιο τέλος (happy end) όπως τα παραμύθια;»

Κι όλα αυτά γιατί η ΕΔΕΚ αποφάσισε να φύγει από τη συγκυβέρνηση. Άσχετα αν το ΔΗΚΟ αποφάσισε να παραμείνει και να στηρίζει τον Πρόεδρο, άσχετα να ο ΔΗΣΥ αναθεωρώντας τις δηλώσεις που έγιναν σχετικά με την εκ περιτροπής Προεδρία, στην ουσία έδωσε πλήρη στήριξη στον Πρόεδρο, άσχετα αν το ΑΚΕΛ στηρίζει ασφαλώς τον Πρόεδρο, ο κ. βουλευτής θεωρεί ότι με τη φυγή της ΕΔΕΚ από την κυβέρνηση και ενδεχομένως με την ανακοίνωση του Κινήματος Οικολόγων ότι πια δε στηρίζουν τον Πρόεδρο (και πότε τον στήριζαν θα μου πείτε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) αποφαίνεται ότι ο Πρόεδρος έμεινε μόνος με όλη την πολιτική ηγεσία εναντίον του!

Ποια λογική και με ποιες μαθηματικές πράξεις τον οδήγησαν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, μόνος ό ίδιος μπορεί να ξέρει.

Για να στηρίξει αυτά που λέει, χρησιμοποιεί τρομακτικές φράσεις, όπως για παράδειγμα

«Η υπόθεση του κυπριακού λαού καταβαραθρώθηκε. Πάμε από υποχώρηση σε άτακτη φυγή και από λάθος σε πανωλεθρία. Οι λίγες χαρές που μας έρχονται αναπάντεχα (καμιά απόφαση Ευρωκοινοβουλίου, κάποια δικαστική απόφαση, κάποια ενθαρρυντική δήλωση) δεν αρκούν να διασπάσουν το απόλυτο σκότος που δημιουργούν οι εκτυφλωτικές αδυναμίες των τακτικών διαπραγμάτευσης που ακολουθεί ο Πρόεδρος Χριστόφια».

Και γιατί τα λέει; Μα απλούστατα για να δώσει έμφαση στην «συνταρακτική» απόφαση του κόμματος του να «μη στηρίζει πια τον Πρόεδρο» και η οποία, πέραν από μικροεξαιρέσεις, δεν έτυχε καμιάς απολύτως σημασίας. Κι άμα μάθεις να σε δείχνουν και να σε ξαναδείχνουν οι τηλεοράσεις, δύσκολα ξεκόβεις…

Όλη αυτή η ιστορία μου θυμίζει την παροιμία της μύγας που παρά το μέγεθος της νομίζει ότι μπορεί να αφοδεύει τον κόσμο όλο...

ΥΓ. Ξέχασα να γράψω το όνομα του εν λόγω βουλευτή. Μπα, δε χρειάζεται. Σίγουρα θα καταλάβατε για ποιον μιλώ!

Ήρθε λοιπόν η ώρα της ευθύνης...

Τώρα που ξεκαθάρισε το τοπίο, που το ΔΗΚΟ με 74% αποφάσισε ότι παραμένει στην κυβέρνηση (άρα συμφωνεί με τον Πρόεδρο), τώρα που η ΕΔΕΚ και το Κίνημα Οικολόγων έπαψαν να στηρίζουν τον Πρόεδρο και επιτέλους θα καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από φωνές, πατριωτικές εξάρσεις, θούριους και εκκωφαντικούς θορύβους από πομπώδεις δηλώσεις, τώρα είναι η ώρα να αποφασίσουν τα αγαπητά κόμματα και κομματάκια πως είναι καιρός να ασχοληθούν και με άλλα, πολύ σοβαρά και καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο λαός. Θα έλεγα δύσμοιρος λαός, αλλά στο τέλος της ημέρας, η απαράδεκτη αυτή κατάσταση, το μπάχαλο της πολιτικής ζωής και του πολιτικού επιπέδου στον τόπο μας, είναι αποτέλεσμα της προτίμησης (δια της ιερού ψήφου) του ίδιου του λαού. Λαϊκιστί, ότι πάθουμε εν χάκκι μας…

Ώρα λοιπόν για πραγματική δουλειά, για τα πραγματικά καθήκοντα των βουλευτών οι οποίοι ενώ παίρνουν τις ψήφους του λαού υποσχόμενοι σκληρή δουλειά και αυταπάρνηση για τη λύση των προβλημάτων του, ενώ ορκίζονται ως νομοθετική εξουσία, στο τέλος την βλέπουν αλλιώς. «Ζώνονται» τα άρματα και ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες, λύνοντας μας κάθε βράδυ από τα δελτία ειδήσεων, το Κυπριακό. Οι περισσότεροι δεν ασχολούνται σχεδόν ποτέ, με τίποτε άλλο.

Η ώρα της ευθύνης (κατά που λέει και ο κ. Ομήρου) για όλους τους βουλευτές και τα κόμματα. Έχουμε σοβαρά χρόνια οικονομικά, κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα, νομοσχέδια εκκρεμούν εδώ και χρόνια, οι επιτροπές δεν λειτουργούν αφού οι περισσότεροι βουλευτές είναι στην «πρώτη (τηλεοπτική) γραμμή πολεμώντας νυχθημερόν για τη λευτεριά της πατρίδας μας»!!!

Όσοι ήταν να παραμείνουν λοιπόν στη κυβέρνηση παρέμειναν, όσοι ήταν να φύγουν, έφυγαν (απομένει να σηκώσουν και τους διορισμένους τους από την κυβέρνηση -την οποία δεν στηρίζουν πλέον - από τα διάφορα συμβούλια και οργανισμούς) και τα κεφάλια μέσα. Αρκετά λουφάρατε τόσο καιρό. Τώρα, πέραν από ώρα ευθύνης, είναι και ώρα να δικαιολογηθούν κάποιοι πολύ παχουλοί μισθοί…

Για το Κυπριακό πρόβλημα και τις προσπάθειες επίλυσης του, ο λαός αποφάσισε ότι για αυτή την πενταετία θα τον εκπροσωπεί ο Δημήτρης Χριστόφιας. Όπως αποφάσισε για τον Τάσσο Παπαδόπουλο την προηγούμενη πενταετία, τον Γλαύκο Κληρίδη την προ προηγούμενη, όπως θα αποφασίσει και για την επόμενη...
Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο κι αν δε μας αρέσει. Αρκετά πια με τα «πολιτικά» καμώματα. Όποιος θέλει να λέγεται Δημοκράτης, έχει και χρέος να δέχεται και τους όρους της Δημοκρατίας. Εκτός κι αν υπάρχουν άλλοι στόχοι...

Ποιοι πρέπει να επωμιστούν το βάρος της οικονομικής κρίσης

Το ότι βρισκόμαστε ενώπιον σοβαρών οικονομικών δυσκολιών, είναι κάτι που όλοι μας γνωρίζουμε. Το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, κι αυτό πολύ γνωστό.

Πέραν από κάθε αντιπολιτευτική και μικροκομματική τοποθέτηση, (απ’ αυτές που ακούμε συλλήβδην κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων από τους «αιωνίως» στημένους μπροστά σε κάμερες, πολιτικούς), δεν ακούσαμε κανένα «εκλεκτό» του λαού να δίνει σωστές αλλά κυρίως ουσιαστικές προτάσεις για το πώς θα ξεπεράσουμε τη δική μας οικονομική κρίση.
Το μόνο που ακούμε είναι οι σκέψεις ή προτάσεις του Υπουργού Οικονομικών από τη μια και οι διαφωνίες των υπολοίπων από την άλλη. Διαφωνίες με γνώμονα πάντα το κομματικό τους συμφέρον και την ενδεχόμενη αύξηση των ποσοστών από τη λαϊκίστικη και μηδενιστική τοποθέτηση.

Ένα παράδειγμα ήταν οι πολύ έντονες αντιδράσεις όλων σχεδόν των κομμάτων στην εισήγηση να φορολογηθούν τα ακίνητα (και μάλιστα αυτά που έχουν αξία πέραν του 1.5 εκατομμυρίων ευρώ)! Το γιατί αντέδρασαν τόσο έντονα, μόνο αυτοί (και οι πολύ πλούσιοι ιδιοκτήτες τέτοιων ακινήτων) γνωρίζουν. Κανένας όμως δεν βγήκε να μας πει, πως αντιμετωπίζεται η οικονομική κρίση και ποιοι θα πρέπει να επωμιστούν το μεγαλύτερο βάρος των οικονομικών αναγκών πέραν από αοριστολογίες χωρίς περιεχόμενο και καμιά ουσία.

Διαφωνώ πλήρως με τις φωνές που ακούγονται για ισομερή καταμερισμό επιβολής μέτρων οικονομικής ανάκαμψης. Διαφωνώ ότι οι φτωχοί εργάτες, οι μισθωτοί των 800 ή 1000 ευρώ, οι μεροκαματιάρηδες και οι πολύτεκνοι με ένα ισχνό μισθό θα πρέπει να συμβάλουν εξίσου για να εξέλθουμε από τις δύσκολες μέρες.

Αυτοί που για χρόνια ευνοούνταν από αλλαγές πολεοδομικών ζωνών, από ελαφρύνσεις, από χαριστικές έως και σκανδαλώδεις αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, πολεοδομίας, δημοσίων έργων, υπουργικών συμβουλίων κτλ., αυτοί που πέραν από κάθε λογική και κάθε νομική διάταξη επωφελούνταν από όλα τα πιο πάνω και κέρδιζαν (και ακόμα κερδίζουν) εκατομμύρια από ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, γήπεδα γκολφ και οικιστικά συγκροτήματα, αυτοί πρέπει τώρα να βάλουν βαθιά το χέρι στις τσέπες και να επωμιστούν το οικονομικό βάρος της προσπάθειας για έξοδο από την κρίση. Άλλωστε, όταν η οικονομία μας θα ανακάμψει, αυτοί είναι που θα «χαρούν» περισσότερο, αφού τα δικά τους ταμεία θα απορροφήσουν την μερίδα του λέοντος.

Πέραν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες όμως, χρέος να βοηθήσει τον τόπο από τις δύσκολες περιστάσεις έχει και η εκκλησία. Οι «άγιοι» πατέρες δεν αρκεί να μας βομβαρδίζουν συνεχώς με πύρινους λόγους και με θούριους πατριωτισμού και εθνικής περηφάνιας. Αμ’ έπος αμ’ έργον! Αν πράγματι αγαπούν την πατρίδα, όπως μας διαλαλούν καθημερινά, ας το αποδείξουν στην πράξη κι ας βοηθήσουν με τα αμέτρητα εκατομμύρια και τους αμύθητους θησαυρούς τους, το κράτος και την πατρίδα τους να βγει από τα οικονομικά αδιέξοδα. Δεν αρκούν μόνο τα λόγια. Από τέτοια έχουμε μπουχτίσει. Έργα χρειαζόμαστε και μάλιστα ουσιαστικά.

Ο καθένας στον πάγκο του...

Η ιστορία μας από τα βάθη των αιώνων μέχρι και σήμερα, μας διδάσκει ένα σημαντικό πράγμα, που δυστυχώς, από ότι φαίνεται, δεν μπορέσαμε ποτέ να εμπεδώσουμε και να το κάνουμε πράξη.

Δεν μάθαμε ποτέ σαν πολίτες, σαν πολιτικοί, σαν αξιωματούχοι, σαν λαός γενικά, από που ξεκινούν και που σταματούν τα δικαιώματα μας, οι ευθύνες μας και οι δικαιοδοσίες μας.
Ένα παράδειγμα; Ψηφίζουμε βουλευτές για να ασχολούνται με τα προβλήματα του λαού, να νομοθετούν και να δίνουν λύσεις, να κάνουν τη ζωή μας πιο καλή, πιο εύκολη, να φτιάξουν μια κοινωνία δίκαιη και ευημερούσα για όλους.

Αντ' αυτού, ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ασχολούνται ΜΟΝΟ με το Κυπριακό, νομιζόμενοι έτσι πως παράγουν έργο και βοηθούν τον τόπο. Αποτέλεσμα; Να μην γίνονται σχεδόν ποτέ συνεδρίες των κοινοβουλευτικών επιτροπών, να αναβάλλονται επ’ αόριστο σοβαρά θέματα, προστάσεις νόμου και προβλήματα και γενικά η Βουλή των Αντιπροσώπων να μην λειτουργεί και να μην ανταποκρίνεται στο έργο που υποτίθεται ότι έχει χρέος να επιτελέσει.

Αν ένα μικρό ποσοστό των ατέρμονων ωρών που σπαταλούν οι περισσότεροι βουλευτές για να αναλύσουν κάθε λέξη και κάθε γράμμα των εγγράφων, των προτάσεων και των δηλώσεων που γίνονται για το Κυπριακό, το σπαταλούσαν για ένα κοινωνικό, ένα οικονομικό ή ένα οικολογικό πρόβλημα, φανταστείτε πόσο ωραία κι' αλλιώτικα θα ήταν τα πράγματα στον τόπο μας...

Και για να προλάβω αυτούς που θα τρέξουν να μας διαβεβαιώσουν ότι κάνουν το καθήκον τους, επιμένω πως μια ανακοίνωση ή ένα "μουρμουρητό" ή έστω η εγγραφή ενός θέματος για συζήτηση στη βουλή, δεν λύνουν τα προβλήματα. Έργα θέλουμε... Από αυτά που μας τάξανε πριν τις εκλογές. Από λόγια έχουμε μπουχτίσει.

Ο καθένας θα πρέπει επιτέλους να μάθει να παίζει το ρόλο του σ' αυτό τον τόπο.
Οι βουλευτές να νομοθετούν, οι δικαστές να δικάζουν, οι ιερωμένοι να ασχολούνται με τα του οίκου του Θεού και το κράτος να επιτελεί το έργο που πρέπει να επιτελεί. Έκαστος εφ' ω ετάχθη. Η ενασχόληση 24 ώρες το 24ωρο με το Κυπριακό δεν αποτελεί παρά μόνο απλή υπεκφυγή των καθηκόντων τους και πλήρη σφετερισμό των ψήφων που πήραν, υποτίθεται για να ασχοληθούν και να λύσουν τα προβλήματα του λαού.

Από λεγόμενους «υπερπατριώτες» είναι γεμάτη η ιστορία μας. Και τα τραγικά αποτελέσματα των πράξεων τους στο παρελθών, εξακολουθούμε να τα ζούμε μέχρι και σήμερα. Ας μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Δε μας παίρνει άλλο, δεν έχουμε τέτοια περιθώρια...

Οι ηθικοί αυτουργοί της κατάντιας στο ποδόσφαιρο

Για πάνω από 45 χρόνια, θυμάμαι, κάθε φορά που είχαμε επεισόδια σε ποδοσφαιρικό αγώνα, να ακολουθούν οι ίδιες στερεότυπες, άσχετες και χωρίς περιεχόμενο δηλώσεις διαφόρων παραγόντων.

Πάντα, μα πάντα, λένε τα ίδια. Θα συνεδριάσει, λέει, η Εκτελεστική της ΚΟΠ και θα μελετήσει τα επεισόδια και θα αποφασίσει τα μέτρα που πρέπει να πάρει και θα λύσει το πρόβλημα.


Κουραφέξαλα! Μια ζωή, οι ίδιοι άσχετοι ηγούνται, οι ίδιο αδιάφοροι κι ανεύθυνοι έχουν το λόγο και ποτέ, ούτε μια φορά στην ιστορία αυτού του τόπου δεν κατάφεραν, έστω και στο ελάχιστο, να κάνουν οτιδήποτε το σωστό.
Τώρα θα τα καταφέρουν; Ούτε σαν ανέκδοτο δε μπορούν να μας πείσουν. Εδώ δε μπορούν να πείσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Τρεις φορές άκουσα τον Πρόεδρο της ΚΟΠ από την Κυριακή μέχρι την Τετάρτη να μιλά σε εκπομπές. Και τις τρεις, οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν πολύ, ίδρωσαν σχεδόν, να τον ρωτούν, ποιος φταίει για την απαράδεκτη κατάντια του Κυπριακού ποδοσφαίρου και τα επεισόδια. Φταίνε μήπως τα πολιτικά κόμματα, τα σωματεία, η αστυνομία, ο κόσμος; Καμιά απάντηση. Μισόλογα, υπεκφυγές, ακατάσχετη συνθηματολογία αλλά ουσία καμιά.

Θέλετε κ. Κουτσοκούμνη να αλλάξει αυτό το ρεζιλίκι σε μια ευρωπαϊκή χώρα; Πρέπει να έχετε τα κότσια να πείτε τα πράγματα με το όνομα τους και να φτάσει (επιτέλους) αυτό το περιβόητο μαχαίρι που ακούμε για δεκαετίες τώρα, στο κόκαλο. Άμα δε μπορείτε να κάνετε τα αυτονόητα, τότε δεν έχετε καμιά θέση σε ένα τέτοιο πόστο και η καλύτερη υπηρεσία που τόσο εσείς όσο και οι υπόλοιποι «παράγοντες» μπορείτε να προσφέρετε σ’ αυτή την κατακαημένη πατρίδα, είναι να πάτε στα σπίτια σας και να μας αφήσετε ήσυχους.

Το πρόβλημα, κ. Κουτσοκούμνη έχει και όνομα και προέλευση. Και παρά το γεγονός ότι το γνωρίζετε καλά, δεν έχετε ούτε το θάρρος αλλά ούτε και τη θέληση να το πείτε και να το αντιμετωπίσετε. Απλούστατα, γιατί όλη αυτή η σχιζοφρένεια που επικρατεί στο Κυπριακό ποδόσφαιρο, βολεύει. Βολεύει πολλούς. Παράγοντες, προέδρους της ΚΟΠ και των σωματείων, «παραγοντίσκους» και παραστεκάμενους. Οι οποίοι, σχεδόν στην ολότητα τους δεν έχουν καμιά, μα ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό γενικότερα.
Άμα δεν σταματήσουν τα κόμματα (κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα) να εκκολάπτουν και να συντηρούν τις αγέλες των άβουλων και ανίδεων οπαδών, τους οποίους στην κατάλληλη στιγμή χρησιμοποιούν και για τις πολιτικές τους φιλοδοξίες, άμα δεν σταματήσει η ακατάσχετη κομματικοποίηση σε όλα τα επίπεδα, σωματεία, ΚΟΠ, σύνδεσμοι διαιτητών κοκ., δεν υπάρχει καμιά ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης.

Αντίθετα, όσο πάμε και χειροτερεύει η κατάσταση.

Κι άμα το κράτος, δια μέσου της αστυνομίας, δε λάβει ΑΜΕΣΩΣ τα μέτρα του, τότε η κατάσταση θα φτάσει σε τραγικότερα, απ’ ότι σήμερα, επίπεδα.
Έχουμε μπροστά μας ένα σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα συμπεριφοράς. Με ηθικούς αυτουργούς και εκτελεστικά όργανα. Για να λυθεί λοιπόν ένα τέτοιο σοβαρό πρόβλημα πρέπει,

ΠΡΩΤΟ να σταματήσουμε αυτούς που υποκινούν και υποθάλπουν τέτοιες καταστάσεις και
ΔΕΥΤΕΡΟ να πάρουμε μέτρα να εμποδίσουμε τα άβολα και άνοα άτομα να παίζουν τα παιγνίδια των υποκινητών τους.


Ποιος όμως θα το κάνει αυτό; Η ΚΟΠ και τα σωματεία; Ξεχνούμε πόσο κομματικοποιημένη είναι η ΚΟΠ; Ξεχνά μήπως κανείς τι έγινε μόλις το περασμένο καλοκαίρι για την εκλογή της νέας Εκτελεστικής της επιτροπής; Πόσο κομματικοποιημένα είναι τα σωματεία, όλοι το γνωρίζουμε. Πώς να λύσουν το πρόβλημα αυτοί, που αναμφίβολα φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση;


Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι, ούτε και τώρα θα γίνει τίποτε. Η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει, μέχρι το επόμενο σοβαρό συμβάν, οπόταν η ΚΟΠ και οι λοιποί «παράγοντες» θα ξανασυνεδριάσουν για να βρουν λύσεις στο πρόβλημα.

Το μόνο που δεν είναι σίγουρο είναι το κατά πόσον είμαστε για γέλια ή για κλάματα.