Μηχανοκίνητα εμπόδια στο δρόμο μας…

Σήμερα σχόλασα στις μια το μεσημέρι, αλλά έπρεπε να πάω σε ένα – δυο άλλους τόπους πριν το σπίτι. Κίνηση μεγάλη, κόσμος πολύς και τα αυτοκίνητα να κινούνται σημειωτόν. Και σε λεωφόρους και σε μικρότερους δρόμους.

Έτσι ασυναίσθητα, άρχισα να μετρώ τα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα στα διάφορα πεζοδρόμια… Ένα 20λεπτο στην επικράτεια του Δήμου Στροβόλου, μέτρησα 143 (ναι καλά διαβάσατε, 143 αυτοκίνητα)!

Σε κάποια στιγμή πέρασα τα σύνορα του Στροβόλου και μπήκα στο Δήμο Λευκωσίας. Από το Προεδρικό Μέγαρο πέρασα από την Κυριάκου Μάτση, μπήκα στη Σπύρου Κυπριανού και κατέληξα κάπου στην Παλλουριώτισσα. Δεν θα το πιστέψετε με τίποτε. Κάποιοι θα πουν ότι είμαι υπερβολικός. Με το δίκαιο τους ίσως. Ίσως πάλι, επειδή κανένας δεν το κάνει αυτό, να κάθετε δηλαδή να μετρά αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, γι αυτό να φανεί «τραβηγμένο». Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. 236 αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια. Σε όλα τα πεζοδρόμια και σε όλους τους δρόμους…

Σκέφτηκα πόσοι πεζοί θα έχουν ταλαιπωρηθεί σήμερα (και χθες, και προχθές και πέρσι και αύριο και του χρόνου) από αυτές τις εκατοντάδες μηχανοκίνητα εμπόδια στο δρόμο τους…

Σκέφτηκα, πόσο βασανιστικό θα είναι για ένα άτομο σε τροχοκάθισμα να αποφασίσει να βγει στο πεζοδρόμιο για να πάει κάπου.
Πόσοι ηλικιωμένοι, πόσες μητέρες με καροτσάκια θα αναγκάζονταν να κατέβουν στο δρόμο, γεμάτο με χιλιάδες αυτοκίνητα για να προσπεράσουν το παράνομο εμπόδιο.
Πόσα παιδιά θα κινδύνεψαν σήμερα (και χθες, και προχθές και πέρσι και αύριο και του χρόνου) αφού θα πρέπει να περπατάνε στο δρόμο και όχι στο πεζοδρόμιο, όπως τους μαθαίνουν από τότε που πάνε στο δημοτικό, δάσκαλοι και γονείς…

Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία και να τους πω από ποιους δρόμους πέρασα, να πάνε με καμιά 100στή μπλοκάκια. Σίγουρα θα τα γέμιζαν.
Όμως τις δυο προηγούμενες φορές που το έκαμα, όχι μόνο δε με έλαβαν υπόψη τους, αλλά στη μια περίπτωση λίγο έλειψε να βρεθώ και μπλεγμένος, αφού από την αδιαφορία και την ασχετοσύνη του συνομιλητή μου στην τροχαία, έφτασα σε τέτοιο σημείο που σχεδόν άρχισαν να στριγγλίζω και να βρίζω.

«Άστο» είπα μέσα μου. «Αφού και να τους πάρεις, δεν πρόκειται να έρθουν. Κανενός δεν ιδρώνει το αυτί του, όταν δεν πρόκειται για δικό του θέμα…»

Χθες είδα στο facebook πως μια παρέα άρχισε να οργανώνει ακτιβιστικές ομάδες δράσης ενάντια στη στάθμευση σε πεζοδρόμια και χώρους αναπήρων… Να μια καλή ιδέα για την καλή πράξη που ο καθένας μας πρέπει να κάνει ενόψει Χριστουγέννων… Γράφτηκα κι εγώ αμέσως στην ομάδα αυτή. Φρόντισα όμως να προειδοποιήσω τους φίλους να είναι έτοιμοι και για «καυγά». Τους είπα ότι σε δυο περιπτώσεις, ο υποφαινόμενος τις έφαγε από δυο παλικαράδες, λεβεντονιούς, αφού τόλμησα και κόλλησα αυτοκόλλητο στο τζάμι τους…

Κι όλα αυτά, απλά γιατί αυτοί που πληρώνονται και αυτοί που εκλέγονται, παραμελούν τα καθήκοντα τους, αποφασίζουν αυτόβουλα που θα είναι αυστηροί και που όχι, διατυμπανίζουν μια ζωή πως νοιάζονται αλλά δεν δίνουν δεκάρα, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πάρτη τους, η τσέπη τους, οι ψήφοι τους και οι έδρες τους. Όλα τα άλλα τα έχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια. Κι όποιος διαφωνεί, ας με πείσει ότι έχω άδικο!!!