Οι "προστάτες" των καταναλωτών

Αυτό ήταν το καρτελάκι που έγραφε ευκρινώς ότι ο υπολογιστής είναι 32 bits (Το φωτογράφησα και το υπογραμμίζω)

Τη Δευτέρα το απόγευμα θυμήθηκα πως την επομένη το πρωί θα έπρεπε να πάρω το laptop μου να μου βάλουν ένα ειδικό πρόγραμμα για την καινούργια μου δουλειά. Με μια μικρή διαφορά. Δεν είχα… laptop!!!

Άρον άρον λοιπόν έτρεξα στο «μεγαλοκατάστημα» που ήξερα πως μένει ανοικτό ως αργά. Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στο χώρο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και εξήγησα στον υπάλληλο εκεί τι τύπο μηχανής ήθελα. Συγκεκριμένα «Premium 32 bits». Έτσι μου είπαν. Προσωπικά, όσο καλά κι αν τα χρησιμοποιώ τα computer από τέτοια τεχνικά θέματα δεν σκαμπάζω γρι… Ψάξαμε λοιπόν μαζί, αλλά μοντέλο στη μάρκα που ήθελα με 32 bits δεν βρήκαμε. Ούτε και στη δεύτερη επιλογή βρήκαμε αυτό που ζητούσαμε.

Η ώρα περνούσε, τα άλλα καταστήματα είχαν κλείσει κι εγώ ακόμα δεν κατάφερα να βρω αυτό που ήθελα. Τελικά, ο ευγενικός πωλητής κατάφερε να βρει ένα μοντέλο με 32 bits από μια άλλη μάρκα, εντελώς άγνωστη σε μένα. Με διαβεβαίωσε όμως ότι είναι πολύ καλό μηχάνημα, με όλα τα χρήσιμα (και αρκετά άχρηστα) έξτρα του… Μη υπάρχουσας άλλης επιλογής, το πήρα. Και το ακριβοπλήρωσα κιόλας αφού η συγκεκριμένη μάρκα ήταν αρκετά πιο ακριβή από τις άλλες που είναι και πιο γνωστές.
Και αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αγίασα κι εγώ την πιστωτική μου κάρτα με €699 και έφυγα.

Την άλλη μέρα το πρωί, ξεκίνησα με καμάρι αφού στα 53 μου χρόνια κατάφερα (επιτέλους) να πάρω και δικό φορητό υπολογιστή (αγόρασα βέβαια 4-5 μέχρι τώρα, αλλά όχι για μένα, για τα… «βλαστάρια» μου!) πήρα το καινούριο μου laptop στο γραφείο για να μου βάλουν το πρόγραμμα.
Μόλις το άνοιξε ο τεχνικός του γραφείου, γύρισε και με είδε με απορία. «Αφού σας είπα να πάρετε με 32 bits» μου είπε. Μα 32 πήρα, τον διαβεβαίωσα. Και μάλιστα μετά από πολλές προσπάθειες. «Δεν είναι 32» επιμένει, «είναι 64». Μα αφού το καρτελάκι έτσι έλεγε 32 bits. Γι’ αυτό το αγόρασα άλλωστε.

Δεν ήταν όμως 32, απλά έτσι έγραφαν στο κατάστημα και μου το έδωσαν χωρίς να το καταλάβω. Το πήρα πίσω στο κατάστημα απαιτώντας και εξηγήσεις αλλά και αλλαγή. Μα ο ένας, μα ο άλλος. Ο υπεύθυνος με πολλή αυστηρότητα μου είπε πως άλλα μου είπε ο πωλητής και άλλα κατάλαβα. "Μα άνθρωπε μου, αφού μαζί το ψάξαμε το 32άρι και ήταν το μόνο που υποτίθεται πως είχατε".

Με χίλια ζόρια έδωσε το ΟΚ να μου το αλλάξουν. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Προς μεγάλη μου έκπληξη, αντιλήφθηκα πως θα μου έδιναν τα λεφτά μου πίσω αλλά ΔΕΝ μου επέτρεπαν να αγοράσω άλλο υπολογιστή από το μεγαλοκατάστημα τους. «Έτσι, για να με τιμωρήσουν». Με ένα βλακώδες και ηλίθιο ύφος μου το ανακοίνωσε ο «υπεύθυνος» της εξυπηρέτησης πελατών. «Και γιατί παρακαλώ», ρώτησα. Και η απάντηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ: «Δεν είμαστε υπόχρεοι κύριε, να πληρώνουμε τα λάθη σας»!!!!!! Τα λάθη μου. Τα δικά μου. Μου έδωσαν ένα μηχάνημα που άλλα έγραφε η επιγραφή τους και άλλο πράμα είχε μέσα το κουτί, και τα λάθος ήταν δικό μου.

Αυτά γίνονται στα μεγαλοκαταστήματα. Που δεν τους ενοχλούν ούτε οι σύνδεσμοι καταναλωτών, ούτε οι αρμόδιες υπηρεσίες, ούτε κανένας. Κι αλωνίζουν δουλεύοντας τον κόσμο έχοντας μάλιστα και το βασιλικό ύφος του στυλ, «δε σε έχουμε ανάγκη κύριε. Κοίταξε κορόιδα! Γεμάτο το τσαρδί μας… Αυτά. Και να το καταγγείλω σε κανένα σύνδεσμο ή κάποιο αρμόδιο τμήμα, τίποτε δεν θα γίνει. «Καμία φάλαινα δεν πιάνετε με το αγκίστρι…»