Σε πρόσφατο άρθρο μου, είχα τονίσει πως το οικολογικό κίνημα έχει μικρό παρελθόν στην Κύπρο αλλά είναι σημαντικό για όλους μας να έχει ένα καλύτερο και πιο δημιουργικό μέλλον. Ο δρόμος προς το μέλλον θα πρέπει να είναι στρωμένος με σοβαρότητα και σκληρή δουλειά. Πρέπει δηλαδή χωρίς ιδεοληψίες και προκαταλήψεις να καταπιαστεί με τα πιεστικά προβλήματα του περιβάλλοντος και να βρει λύσεις σε συνεργασία με όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και ΟΧΙ σε σύγκρουση με αυτά.
Δεν έχουν περάσει πολλά εικοσιτετράωρα από τότε και έπεσε τυχαία στα χέρια μου ένα άρθρο με τίτλο «Η τιμή της πόρνης». Ο τίτλος αυτός είναι σε συγκεκριμένο μπλοκ στο διαδίκτυο. Στα ΜΜΕ όμως στάληκε με διαφορετικό τίτλο, πιο εξωραϊσμένο. «Η τιμή μιας διάσκεψης»!!!
Το πιο πάνω άρθρο σκοπό έχει να «αφυπνίσει» τον Υπουργό Εξωτερικών ο οποίος, όπως λέει το εν λόγω άρθρο, «προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες που ακούγονται από διάφορες πλευρές για την πρόταση του Προέδρου Χριστόφια για διεθνή διάσκεψη». Και για να τον «αφυπνίσει» ενδεχομένως καλύτερα, του υπενθυμίζει το «ανέκδοτο με την τιμή της πόρνης».
Δεν θα σας αναμεταδώσω το ανέκδοτο. Νοιώθω όμως κυριολεκτικά την ανάγκη να κλάψω για την κατάντια στην οποία οδηγείται ένα μέρος του οικολογικού κινήματος.
Το να παρασύρεται το οικολογικό κίνημα και οι οικολογικά ευαίσθητοι πολίτες σε τέτοια μικροκομματικά και αντιδεοντολογικά μονοπάτια, το μόνο σίγουρο είναι ο κατακερματισμός της οικολογικής ιδεολογίας, η οποία θυσιάζεται καθημερινά στο βωμό των προσωπικών πολιτικών προτιμήσεων και φιλοδοξιών, κάποιων.
Η Κύπρος έχει ανάγκη από ένα πραγματικό οικολογικό κίνημα. Έχει ανάγκη από ένα κίνημα που θα νοιάζεται και θα εργάζεται με ανιδιοτέλεια και μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής, την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων και την προστασία του περιβάλλοντος και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα του τόπου. Είναι καιρός οι οικολογικά σκεπτόμενοι πολίτες να αρχίσουν να βλέπουν την οικολογία όχι σαν μια μόνιμη στείρα άρνηση και μονότονη αντίδραση σε πολιτικά και εθνικά θέματα, αλλά σαν μια θετική δύναμη δημιουργικής κριτικής, ορθολογισμού και ευφάνταστων προτάσεων.
Ο δρόμος για μια όμορφη χώρα με καλοδιατηρημένο περιβάλλον και μια δίκαιη κοινωνία, δεν περνά μέσα από την πολιτική αντιπαράθεση, την σύγκρουση με ομάδες πολιτών, τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τις προσωπικές επιλογές κανενός. Η Οικολογία είναι μια παγκόσμια και πανανθρώπινη ιδεολογία την οποία, όσοι από εμάς έχουν αποφασίσει να υπηρετήσουν, έχουν υποχρέωση να την κρατήσουν μακριά από κάθε «ανορθόδοξο» χειρισμό, λαϊκίστικες προσεγγίσεις και προσωπικές φιλοδοξίες. Η «εκπόρνευση» της οικολογικής ιδεολογίας, ούτε σαν ανέκδοτο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή…
Σαν Κύπριοι πολίτες έχουμε και έγνοια και αγάπη για τον τόπο μας και ασφαλώς θέλουμε όλοι να λυθεί το πρόβλημα της κατοχής και να ζήσουμε επιτέλους σε μια ελεύθερη πατρίδα. Ως Κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας, θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε το μέτρο. Στοχεύουμε στα οικολογικά και κοινωνικά προβλήματα πρωτίστως. Η συνεχής, μονότονη και αχρείαστη αντιπαράθεση, οι συνεχείς και καθημερινές ανακοινώσεις και δηλώσεις σχετικά με τις προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού και η συχνότατη σύγκρουση κυρίως για θέματα που δεν έχουν σχέση με το περιβάλλον και την κοινωνία, δεν έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα από την υποβάθμιση και ελλειπή ενασχόληση με τα θέματα υποτίθεται πως πρωτίστως θα πρέπει να μας απασχολούν σαν οικολόγους.
Τρίτη 24 Αυγούστου 2010
Πότε επιτέλους θα έχουμε Εθνικό Σχέδιο Υγείας;
Είναι κάποιες στιγμές που η απορία, η αγανάκτηση και το αίσθημα της αδικίας, γίνονται τόσο μεγάλος κόμπος στο λαιμό, που δύσκολα πιστεύεις πως μπορείς να ξεπεράσεις ένα τόσο βασανιστικό αίσθημα.
Κτύπησε το τηλέφωνο μου πριν μια περίπου βδομάδα. Στην άλλη άκρη της γραμμής ένας παλιός φίλος και συνάδελφος, έντρομος, σε κατάσταση πανικού.
Ένα από τα τρία του παιδιά παρουσίασε ξαφνικά ένα σοβαρό πρόβλημα λευχαιμίας και είχε απόλυτη ανάγκη θεραπείας στο εξωτερικό.
Η διαδικασία δύσκολη, τα λεφτά που απαιτεί μια τέτοια θεραπεία πολλά, πάρα πολλά. Ούτε κι αν πουληθεί το σπίτι τους, το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχουν, δεν αρκεί. "Δουλεύω σαράντα χρόνια" μου είπε σχεδόν με λυγμούς, "πληρώνω φόρους, κοινωνικές ασφαλίσεις, ταμεία προνοίας, συντεχνίες, ιατροφαρμακευτική κάλυψη... Και λοιπόν; Τώρα που πεθαίνει το παιδί μου, ποιος με καλύπτει;"
Κανείς. Δυστυχώς στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 2010, κάθε φορά που ένα παιδί, ένας πολίτης χρειαστεί τέτοιου είδους θεραπείες, κανένας δεν είναι "υπεύθυνος", "υπόχρεος" ή "υπόλογος" για να δώσει ένα χέρι βοήθειας στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
Έφερα στο μυαλό μου τις συζητήσεις που άκουσα (σε κάποιες συμμετείχα κιόλας) εδώ και 20 περίπου χρόνια για το Εθνικό Σχέδιο Υγείας.
Ένα σχέδιο, όπως λέγανε τότε, που θα κάλυπτε τα πάντα και κανένας πολίτης αυτού του τόπου δεν θα ‘χε πια ανάγκη να "ζητιανεύει" κάθε φορά που χρειαζόταν μια σοβαρή εγχείρηση ή θεραπεία...
Ένα σχέδιο που θα σταματούσε μια για πάντα την απαράδεκτη "έκθεση" μικρών παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας, την περιφορά τους σε πλατείες και εκδηλώσεις (σαν αρκούδες σε πανηγύρια) για να αποφασίσουμε εμείς, οι "φιλεύσπλαχνοι, καλόκαρδοι και ευαίσθητοι" Κύπριοι να δώσουμε το κάτι τις μας...
Ένα σχέδιο που θα σεβόταν την αξιοπρέπεια αλλά και το δικαίωμα του φορολογούμενου πολίτη στην υγεία, το δικαίωμα του στη ζωή...
Ένα σχέδιο που θα έδινε ελπίδα και δικαίωμα στα παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας να συνεχίσουν να χαμογελούν, να ελπίζουν και να ονειρεύονται...
Προσπάθησα να καθησυχάσω το φίλο μου και το υποσχέθηκα να βοηθήσω όσο μπορώ. Όσο μπορώ. Αν είναι δυνατόν να κινδυνεύει ένα παιδί να χάσει τη ζωή του κι εμείς να κάνουμε "ότι μπορούμε". Κι αν αυτό το "'όσο μπορώ" δεν είναι αρκετό;
Αηδίασα στη σκέψη όλων των παχουλών λόγων των πολιτευτών , των πολιτικών και των πολιτικάντηδων.
Αηδίασα στη σκέψη όλων αυτών που ακούμε καθημερινά για επενδυτικά σχέδια δισεκατομμυρίων, για εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία μαμούθ, εκκλησίες 26 μέτρων.
Δεν ξέρω πόση είναι η δική μου ευθύνη, αν έχω οποιαδήποτε ευθύνη σε όλο αυτό το θέατρο της βλακείας, της υποκρισίας και της ψευτιάς...
Νοιώθω όμως την ανάγκη να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη από το φίλο μου. Ένα συγνώμη γιατί δεν ξέρω πως να τον βοηθήσω αυτή τη στιγμή που ανεβαίνει το Γολγοθά του φορτωμένος τον τεράστιο σταυρό του...
Πόσο λάθος πήραμε τη ζωή μας...
Και ζήσανε αυτοί καλά... (αλλά εμείς;)
Είναι άξιον απορίας, πως κάποιοι «πολιτικοί», προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα πάντα όπως τους συμφέρει και όπως θέλουν.
Είδα, πριν μερικές μέρες άρθρο βουλευτή στον τύπο με θέμα την κυβέρνηση και τις πρόσφατες ανακατατάξεις στην συγκυβέρνηση. Μέσα από τα διάφορα «παραμυθένια» που έγραφε, έδωσε έμφαση στα μικρά κόμματα που στηρίζουν τον Πρόεδρο. Και συνεχίζοντας το «παραμύθι» λέει:
«Εκεί λοιπόν που αναμέναμε το εκατοστό εικοστό πέμπτο επεισόδιο της δραματικής αυτής πολιτικής σειράς (για τις συνεδρίες του ΔΗΚΟ), ξεπετάγεται από ελαφρώς αριστερότερη μεριά το Κ.Σ. ΕΔΕΚ και "με τη μία" (που λέμε ποδοσφαιρικά) παίρνει τη μεγάλη απόφαση και... την κάνει με "ελαφρά πηδηματάκια" από τη "φαρμακερή" αγκαλιά του ΑΚΕΛ. Εκείνοι πάλιν δεν φάνηκαν να ενοχλήθηκαν. Μαθημένοι από τέτοια, έδειξαν μάλλον να το απολαμβάνουν. Μάλιστα δείχνουν να είναι έτοιμοι - ως έτοιμοι από καιρό, ως θαρραλέοι που λέει και ο Καβάφης - να αντέξουν και περαιτέρω συρρίκνωση στο κυβερνητικό σχήμα. Έχουν, λένε, σίγουρους τους Ενωμένους Δημοκράτες, την Πρωτοβουλία Ελεύθερων Πολιτών, τους Ελεύθερους Σοσιαλιστές, τις Νέες Δυνάμεις και γενικώς την Αριστερά».
Βέβαια, όταν είσαι εκπρόσωπος ενός τεράστιου κόμματος, έχεις ίσως δικαιολογία να μιλάς με τέτοια έπαρση. Όταν όμως το κόμμα σου δεν έχει καταφέρει ποτέ να φτάσει στο 2%, πως μπορείς να μιλάς με τόσο στόμφο και τόση αυτοπεποίθηση;
Στη συνέχεια λοιπόν του παραμυθιού, ο κ. βουλευτής μας λέει:
«Μόνος (ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας), με πιθανόν όλη την πολιτική ηγεσία να στρέφεται καθημερινά εναντίον του, με μειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, με σχεδόν όλα τα ΜΜΕ να τον κατακρίνουν, θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον κακό λύκο που λέγεται Τουρκία (μαζί με τα λυκόπουλά του, τους εγκάθετους Ταλάτ ή Έρογλου). Και μετά να μου πείτε, πώς θα τα καταφέρει; Γιατί να μην έχει και το Κυπριακό ένα αίσιο τέλος (happy end) όπως τα παραμύθια;»
Κι όλα αυτά γιατί η ΕΔΕΚ αποφάσισε να φύγει από τη συγκυβέρνηση. Άσχετα αν το ΔΗΚΟ αποφάσισε να παραμείνει και να στηρίζει τον Πρόεδρο, άσχετα να ο ΔΗΣΥ αναθεωρώντας τις δηλώσεις που έγιναν σχετικά με την εκ περιτροπής Προεδρία, στην ουσία έδωσε πλήρη στήριξη στον Πρόεδρο, άσχετα αν το ΑΚΕΛ στηρίζει ασφαλώς τον Πρόεδρο, ο κ. βουλευτής θεωρεί ότι με τη φυγή της ΕΔΕΚ από την κυβέρνηση και ενδεχομένως με την ανακοίνωση του Κινήματος Οικολόγων ότι πια δε στηρίζουν τον Πρόεδρο (και πότε τον στήριζαν θα μου πείτε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) αποφαίνεται ότι ο Πρόεδρος έμεινε μόνος με όλη την πολιτική ηγεσία εναντίον του!
Ποια λογική και με ποιες μαθηματικές πράξεις τον οδήγησαν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, μόνος ό ίδιος μπορεί να ξέρει.
Για να στηρίξει αυτά που λέει, χρησιμοποιεί τρομακτικές φράσεις, όπως για παράδειγμα
«Η υπόθεση του κυπριακού λαού καταβαραθρώθηκε. Πάμε από υποχώρηση σε άτακτη φυγή και από λάθος σε πανωλεθρία. Οι λίγες χαρές που μας έρχονται αναπάντεχα (καμιά απόφαση Ευρωκοινοβουλίου, κάποια δικαστική απόφαση, κάποια ενθαρρυντική δήλωση) δεν αρκούν να διασπάσουν το απόλυτο σκότος που δημιουργούν οι εκτυφλωτικές αδυναμίες των τακτικών διαπραγμάτευσης που ακολουθεί ο Πρόεδρος Χριστόφια».
Και γιατί τα λέει; Μα απλούστατα για να δώσει έμφαση στην «συνταρακτική» απόφαση του κόμματος του να «μη στηρίζει πια τον Πρόεδρο» και η οποία, πέραν από μικροεξαιρέσεις, δεν έτυχε καμιάς απολύτως σημασίας. Κι άμα μάθεις να σε δείχνουν και να σε ξαναδείχνουν οι τηλεοράσεις, δύσκολα ξεκόβεις…
Όλη αυτή η ιστορία μου θυμίζει την παροιμία της μύγας που παρά το μέγεθος της νομίζει ότι μπορεί να αφοδεύει τον κόσμο όλο...
Ήρθε λοιπόν η ώρα της ευθύνης...
Τώρα που ξεκαθάρισε το τοπίο, που το ΔΗΚΟ με 74% αποφάσισε ότι παραμένει στην κυβέρνηση (άρα συμφωνεί με τον Πρόεδρο), τώρα που η ΕΔΕΚ και το Κίνημα Οικολόγων έπαψαν να στηρίζουν τον Πρόεδρο και επιτέλους θα καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από φωνές, πατριωτικές εξάρσεις, θούριους και εκκωφαντικούς θορύβους από πομπώδεις δηλώσεις, τώρα είναι η ώρα να αποφασίσουν τα αγαπητά κόμματα και κομματάκια πως είναι καιρός να ασχοληθούν και με άλλα, πολύ σοβαρά και καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο λαός. Θα έλεγα δύσμοιρος λαός, αλλά στο τέλος της ημέρας, η απαράδεκτη αυτή κατάσταση, το μπάχαλο της πολιτικής ζωής και του πολιτικού επιπέδου στον τόπο μας, είναι αποτέλεσμα της προτίμησης (δια της ιερού ψήφου) του ίδιου του λαού. Λαϊκιστί, ότι πάθουμε εν χάκκι μας…
Ώρα λοιπόν για πραγματική δουλειά, για τα πραγματικά καθήκοντα των βουλευτών οι οποίοι ενώ παίρνουν τις ψήφους του λαού υποσχόμενοι σκληρή δουλειά και αυταπάρνηση για τη λύση των προβλημάτων του, ενώ ορκίζονται ως νομοθετική εξουσία, στο τέλος την βλέπουν αλλιώς. «Ζώνονται» τα άρματα και ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες, λύνοντας μας κάθε βράδυ από τα δελτία ειδήσεων, το Κυπριακό. Οι περισσότεροι δεν ασχολούνται σχεδόν ποτέ, με τίποτε άλλο.
Η ώρα της ευθύνης (κατά που λέει και ο κ. Ομήρου) για όλους τους βουλευτές και τα κόμματα. Έχουμε σοβαρά χρόνια οικονομικά, κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα, νομοσχέδια εκκρεμούν εδώ και χρόνια, οι επιτροπές δεν λειτουργούν αφού οι περισσότεροι βουλευτές είναι στην «πρώτη (τηλεοπτική) γραμμή πολεμώντας νυχθημερόν για τη λευτεριά της πατρίδας μας»!!!
Όσοι ήταν να παραμείνουν λοιπόν στη κυβέρνηση παρέμειναν, όσοι ήταν να φύγουν, έφυγαν (απομένει να σηκώσουν και τους διορισμένους τους από την κυβέρνηση -την οποία δεν στηρίζουν πλέον - από τα διάφορα συμβούλια και οργανισμούς) και τα κεφάλια μέσα. Αρκετά λουφάρατε τόσο καιρό. Τώρα, πέραν από ώρα ευθύνης, είναι και ώρα να δικαιολογηθούν κάποιοι πολύ παχουλοί μισθοί…
Για το Κυπριακό πρόβλημα και τις προσπάθειες επίλυσης του, ο λαός αποφάσισε ότι για αυτή την πενταετία θα τον εκπροσωπεί ο Δημήτρης Χριστόφιας. Όπως αποφάσισε για τον Τάσσο Παπαδόπουλο την προηγούμενη πενταετία, τον Γλαύκο Κληρίδη την προ προηγούμενη, όπως θα αποφασίσει και για την επόμενη...
Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο κι αν δε μας αρέσει. Αρκετά πια με τα «πολιτικά» καμώματα. Όποιος θέλει να λέγεται Δημοκράτης, έχει και χρέος να δέχεται και τους όρους της Δημοκρατίας. Εκτός κι αν υπάρχουν άλλοι στόχοι...
Ώρα λοιπόν για πραγματική δουλειά, για τα πραγματικά καθήκοντα των βουλευτών οι οποίοι ενώ παίρνουν τις ψήφους του λαού υποσχόμενοι σκληρή δουλειά και αυταπάρνηση για τη λύση των προβλημάτων του, ενώ ορκίζονται ως νομοθετική εξουσία, στο τέλος την βλέπουν αλλιώς. «Ζώνονται» τα άρματα και ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες, λύνοντας μας κάθε βράδυ από τα δελτία ειδήσεων, το Κυπριακό. Οι περισσότεροι δεν ασχολούνται σχεδόν ποτέ, με τίποτε άλλο.
Η ώρα της ευθύνης (κατά που λέει και ο κ. Ομήρου) για όλους τους βουλευτές και τα κόμματα. Έχουμε σοβαρά χρόνια οικονομικά, κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα, νομοσχέδια εκκρεμούν εδώ και χρόνια, οι επιτροπές δεν λειτουργούν αφού οι περισσότεροι βουλευτές είναι στην «πρώτη (τηλεοπτική) γραμμή πολεμώντας νυχθημερόν για τη λευτεριά της πατρίδας μας»!!!
Όσοι ήταν να παραμείνουν λοιπόν στη κυβέρνηση παρέμειναν, όσοι ήταν να φύγουν, έφυγαν (απομένει να σηκώσουν και τους διορισμένους τους από την κυβέρνηση -την οποία δεν στηρίζουν πλέον - από τα διάφορα συμβούλια και οργανισμούς) και τα κεφάλια μέσα. Αρκετά λουφάρατε τόσο καιρό. Τώρα, πέραν από ώρα ευθύνης, είναι και ώρα να δικαιολογηθούν κάποιοι πολύ παχουλοί μισθοί…
Για το Κυπριακό πρόβλημα και τις προσπάθειες επίλυσης του, ο λαός αποφάσισε ότι για αυτή την πενταετία θα τον εκπροσωπεί ο Δημήτρης Χριστόφιας. Όπως αποφάσισε για τον Τάσσο Παπαδόπουλο την προηγούμενη πενταετία, τον Γλαύκο Κληρίδη την προ προηγούμενη, όπως θα αποφασίσει και για την επόμενη...
Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο κι αν δε μας αρέσει. Αρκετά πια με τα «πολιτικά» καμώματα. Όποιος θέλει να λέγεται Δημοκράτης, έχει και χρέος να δέχεται και τους όρους της Δημοκρατίας. Εκτός κι αν υπάρχουν άλλοι στόχοι...
Ποιοι πρέπει να επωμιστούν το βάρος της οικονομικής κρίσης
Το ότι βρισκόμαστε ενώπιον σοβαρών οικονομικών δυσκολιών, είναι κάτι που όλοι μας γνωρίζουμε. Το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, κι αυτό πολύ γνωστό.
Πέραν από κάθε αντιπολιτευτική και μικροκομματική τοποθέτηση, (απ’ αυτές που ακούμε συλλήβδην κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων από τους «αιωνίως» στημένους μπροστά σε κάμερες, πολιτικούς), δεν ακούσαμε κανένα «εκλεκτό» του λαού να δίνει σωστές αλλά κυρίως ουσιαστικές προτάσεις για το πώς θα ξεπεράσουμε τη δική μας οικονομική κρίση.
Το μόνο που ακούμε είναι οι σκέψεις ή προτάσεις του Υπουργού Οικονομικών από τη μια και οι διαφωνίες των υπολοίπων από την άλλη. Διαφωνίες με γνώμονα πάντα το κομματικό τους συμφέρον και την ενδεχόμενη αύξηση των ποσοστών από τη λαϊκίστικη και μηδενιστική τοποθέτηση.
Ένα παράδειγμα ήταν οι πολύ έντονες αντιδράσεις όλων σχεδόν των κομμάτων στην εισήγηση να φορολογηθούν τα ακίνητα (και μάλιστα αυτά που έχουν αξία πέραν του 1.5 εκατομμυρίων ευρώ)! Το γιατί αντέδρασαν τόσο έντονα, μόνο αυτοί (και οι πολύ πλούσιοι ιδιοκτήτες τέτοιων ακινήτων) γνωρίζουν. Κανένας όμως δεν βγήκε να μας πει, πως αντιμετωπίζεται η οικονομική κρίση και ποιοι θα πρέπει να επωμιστούν το μεγαλύτερο βάρος των οικονομικών αναγκών πέραν από αοριστολογίες χωρίς περιεχόμενο και καμιά ουσία.
Διαφωνώ πλήρως με τις φωνές που ακούγονται για ισομερή καταμερισμό επιβολής μέτρων οικονομικής ανάκαμψης. Διαφωνώ ότι οι φτωχοί εργάτες, οι μισθωτοί των 800 ή 1000 ευρώ, οι μεροκαματιάρηδες και οι πολύτεκνοι με ένα ισχνό μισθό θα πρέπει να συμβάλουν εξίσου για να εξέλθουμε από τις δύσκολες μέρες.
Αυτοί που για χρόνια ευνοούνταν από αλλαγές πολεοδομικών ζωνών, από ελαφρύνσεις, από χαριστικές έως και σκανδαλώδεις αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, πολεοδομίας, δημοσίων έργων, υπουργικών συμβουλίων κτλ., αυτοί που πέραν από κάθε λογική και κάθε νομική διάταξη επωφελούνταν από όλα τα πιο πάνω και κέρδιζαν (και ακόμα κερδίζουν) εκατομμύρια από ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, γήπεδα γκολφ και οικιστικά συγκροτήματα, αυτοί πρέπει τώρα να βάλουν βαθιά το χέρι στις τσέπες και να επωμιστούν το οικονομικό βάρος της προσπάθειας για έξοδο από την κρίση. Άλλωστε, όταν η οικονομία μας θα ανακάμψει, αυτοί είναι που θα «χαρούν» περισσότερο, αφού τα δικά τους ταμεία θα απορροφήσουν την μερίδα του λέοντος.
Πέραν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες όμως, χρέος να βοηθήσει τον τόπο από τις δύσκολες περιστάσεις έχει και η εκκλησία. Οι «άγιοι» πατέρες δεν αρκεί να μας βομβαρδίζουν συνεχώς με πύρινους λόγους και με θούριους πατριωτισμού και εθνικής περηφάνιας. Αμ’ έπος αμ’ έργον! Αν πράγματι αγαπούν την πατρίδα, όπως μας διαλαλούν καθημερινά, ας το αποδείξουν στην πράξη κι ας βοηθήσουν με τα αμέτρητα εκατομμύρια και τους αμύθητους θησαυρούς τους, το κράτος και την πατρίδα τους να βγει από τα οικονομικά αδιέξοδα. Δεν αρκούν μόνο τα λόγια. Από τέτοια έχουμε μπουχτίσει. Έργα χρειαζόμαστε και μάλιστα ουσιαστικά.
Πέραν από κάθε αντιπολιτευτική και μικροκομματική τοποθέτηση, (απ’ αυτές που ακούμε συλλήβδην κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων από τους «αιωνίως» στημένους μπροστά σε κάμερες, πολιτικούς), δεν ακούσαμε κανένα «εκλεκτό» του λαού να δίνει σωστές αλλά κυρίως ουσιαστικές προτάσεις για το πώς θα ξεπεράσουμε τη δική μας οικονομική κρίση.
Το μόνο που ακούμε είναι οι σκέψεις ή προτάσεις του Υπουργού Οικονομικών από τη μια και οι διαφωνίες των υπολοίπων από την άλλη. Διαφωνίες με γνώμονα πάντα το κομματικό τους συμφέρον και την ενδεχόμενη αύξηση των ποσοστών από τη λαϊκίστικη και μηδενιστική τοποθέτηση.
Ένα παράδειγμα ήταν οι πολύ έντονες αντιδράσεις όλων σχεδόν των κομμάτων στην εισήγηση να φορολογηθούν τα ακίνητα (και μάλιστα αυτά που έχουν αξία πέραν του 1.5 εκατομμυρίων ευρώ)! Το γιατί αντέδρασαν τόσο έντονα, μόνο αυτοί (και οι πολύ πλούσιοι ιδιοκτήτες τέτοιων ακινήτων) γνωρίζουν. Κανένας όμως δεν βγήκε να μας πει, πως αντιμετωπίζεται η οικονομική κρίση και ποιοι θα πρέπει να επωμιστούν το μεγαλύτερο βάρος των οικονομικών αναγκών πέραν από αοριστολογίες χωρίς περιεχόμενο και καμιά ουσία.
Διαφωνώ πλήρως με τις φωνές που ακούγονται για ισομερή καταμερισμό επιβολής μέτρων οικονομικής ανάκαμψης. Διαφωνώ ότι οι φτωχοί εργάτες, οι μισθωτοί των 800 ή 1000 ευρώ, οι μεροκαματιάρηδες και οι πολύτεκνοι με ένα ισχνό μισθό θα πρέπει να συμβάλουν εξίσου για να εξέλθουμε από τις δύσκολες μέρες.
Αυτοί που για χρόνια ευνοούνταν από αλλαγές πολεοδομικών ζωνών, από ελαφρύνσεις, από χαριστικές έως και σκανδαλώδεις αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, πολεοδομίας, δημοσίων έργων, υπουργικών συμβουλίων κτλ., αυτοί που πέραν από κάθε λογική και κάθε νομική διάταξη επωφελούνταν από όλα τα πιο πάνω και κέρδιζαν (και ακόμα κερδίζουν) εκατομμύρια από ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, γήπεδα γκολφ και οικιστικά συγκροτήματα, αυτοί πρέπει τώρα να βάλουν βαθιά το χέρι στις τσέπες και να επωμιστούν το οικονομικό βάρος της προσπάθειας για έξοδο από την κρίση. Άλλωστε, όταν η οικονομία μας θα ανακάμψει, αυτοί είναι που θα «χαρούν» περισσότερο, αφού τα δικά τους ταμεία θα απορροφήσουν την μερίδα του λέοντος.
Πέραν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες όμως, χρέος να βοηθήσει τον τόπο από τις δύσκολες περιστάσεις έχει και η εκκλησία. Οι «άγιοι» πατέρες δεν αρκεί να μας βομβαρδίζουν συνεχώς με πύρινους λόγους και με θούριους πατριωτισμού και εθνικής περηφάνιας. Αμ’ έπος αμ’ έργον! Αν πράγματι αγαπούν την πατρίδα, όπως μας διαλαλούν καθημερινά, ας το αποδείξουν στην πράξη κι ας βοηθήσουν με τα αμέτρητα εκατομμύρια και τους αμύθητους θησαυρούς τους, το κράτος και την πατρίδα τους να βγει από τα οικονομικά αδιέξοδα. Δεν αρκούν μόνο τα λόγια. Από τέτοια έχουμε μπουχτίσει. Έργα χρειαζόμαστε και μάλιστα ουσιαστικά.
Ο καθένας στον πάγκο του...
Η ιστορία μας από τα βάθη των αιώνων μέχρι και σήμερα, μας διδάσκει ένα σημαντικό πράγμα, που δυστυχώς, από ότι φαίνεται, δεν μπορέσαμε ποτέ να εμπεδώσουμε και να το κάνουμε πράξη.
Δεν μάθαμε ποτέ σαν πολίτες, σαν πολιτικοί, σαν αξιωματούχοι, σαν λαός γενικά, από που ξεκινούν και που σταματούν τα δικαιώματα μας, οι ευθύνες μας και οι δικαιοδοσίες μας.
Ένα παράδειγμα; Ψηφίζουμε βουλευτές για να ασχολούνται με τα προβλήματα του λαού, να νομοθετούν και να δίνουν λύσεις, να κάνουν τη ζωή μας πιο καλή, πιο εύκολη, να φτιάξουν μια κοινωνία δίκαιη και ευημερούσα για όλους.
Αντ' αυτού, ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ασχολούνται ΜΟΝΟ με το Κυπριακό, νομιζόμενοι έτσι πως παράγουν έργο και βοηθούν τον τόπο. Αποτέλεσμα; Να μην γίνονται σχεδόν ποτέ συνεδρίες των κοινοβουλευτικών επιτροπών, να αναβάλλονται επ’ αόριστο σοβαρά θέματα, προστάσεις νόμου και προβλήματα και γενικά η Βουλή των Αντιπροσώπων να μην λειτουργεί και να μην ανταποκρίνεται στο έργο που υποτίθεται ότι έχει χρέος να επιτελέσει.
Αν ένα μικρό ποσοστό των ατέρμονων ωρών που σπαταλούν οι περισσότεροι βουλευτές για να αναλύσουν κάθε λέξη και κάθε γράμμα των εγγράφων, των προτάσεων και των δηλώσεων που γίνονται για το Κυπριακό, το σπαταλούσαν για ένα κοινωνικό, ένα οικονομικό ή ένα οικολογικό πρόβλημα, φανταστείτε πόσο ωραία κι' αλλιώτικα θα ήταν τα πράγματα στον τόπο μας...
Και για να προλάβω αυτούς που θα τρέξουν να μας διαβεβαιώσουν ότι κάνουν το καθήκον τους, επιμένω πως μια ανακοίνωση ή ένα "μουρμουρητό" ή έστω η εγγραφή ενός θέματος για συζήτηση στη βουλή, δεν λύνουν τα προβλήματα. Έργα θέλουμε... Από αυτά που μας τάξανε πριν τις εκλογές. Από λόγια έχουμε μπουχτίσει.
Ο καθένας θα πρέπει επιτέλους να μάθει να παίζει το ρόλο του σ' αυτό τον τόπο.
Οι βουλευτές να νομοθετούν, οι δικαστές να δικάζουν, οι ιερωμένοι να ασχολούνται με τα του οίκου του Θεού και το κράτος να επιτελεί το έργο που πρέπει να επιτελεί. Έκαστος εφ' ω ετάχθη. Η ενασχόληση 24 ώρες το 24ωρο με το Κυπριακό δεν αποτελεί παρά μόνο απλή υπεκφυγή των καθηκόντων τους και πλήρη σφετερισμό των ψήφων που πήραν, υποτίθεται για να ασχοληθούν και να λύσουν τα προβλήματα του λαού.
Από λεγόμενους «υπερπατριώτες» είναι γεμάτη η ιστορία μας. Και τα τραγικά αποτελέσματα των πράξεων τους στο παρελθών, εξακολουθούμε να τα ζούμε μέχρι και σήμερα. Ας μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Δε μας παίρνει άλλο, δεν έχουμε τέτοια περιθώρια...
Δεν μάθαμε ποτέ σαν πολίτες, σαν πολιτικοί, σαν αξιωματούχοι, σαν λαός γενικά, από που ξεκινούν και που σταματούν τα δικαιώματα μας, οι ευθύνες μας και οι δικαιοδοσίες μας.
Ένα παράδειγμα; Ψηφίζουμε βουλευτές για να ασχολούνται με τα προβλήματα του λαού, να νομοθετούν και να δίνουν λύσεις, να κάνουν τη ζωή μας πιο καλή, πιο εύκολη, να φτιάξουν μια κοινωνία δίκαιη και ευημερούσα για όλους.
Αντ' αυτού, ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ασχολούνται ΜΟΝΟ με το Κυπριακό, νομιζόμενοι έτσι πως παράγουν έργο και βοηθούν τον τόπο. Αποτέλεσμα; Να μην γίνονται σχεδόν ποτέ συνεδρίες των κοινοβουλευτικών επιτροπών, να αναβάλλονται επ’ αόριστο σοβαρά θέματα, προστάσεις νόμου και προβλήματα και γενικά η Βουλή των Αντιπροσώπων να μην λειτουργεί και να μην ανταποκρίνεται στο έργο που υποτίθεται ότι έχει χρέος να επιτελέσει.
Αν ένα μικρό ποσοστό των ατέρμονων ωρών που σπαταλούν οι περισσότεροι βουλευτές για να αναλύσουν κάθε λέξη και κάθε γράμμα των εγγράφων, των προτάσεων και των δηλώσεων που γίνονται για το Κυπριακό, το σπαταλούσαν για ένα κοινωνικό, ένα οικονομικό ή ένα οικολογικό πρόβλημα, φανταστείτε πόσο ωραία κι' αλλιώτικα θα ήταν τα πράγματα στον τόπο μας...
Και για να προλάβω αυτούς που θα τρέξουν να μας διαβεβαιώσουν ότι κάνουν το καθήκον τους, επιμένω πως μια ανακοίνωση ή ένα "μουρμουρητό" ή έστω η εγγραφή ενός θέματος για συζήτηση στη βουλή, δεν λύνουν τα προβλήματα. Έργα θέλουμε... Από αυτά που μας τάξανε πριν τις εκλογές. Από λόγια έχουμε μπουχτίσει.
Ο καθένας θα πρέπει επιτέλους να μάθει να παίζει το ρόλο του σ' αυτό τον τόπο.
Οι βουλευτές να νομοθετούν, οι δικαστές να δικάζουν, οι ιερωμένοι να ασχολούνται με τα του οίκου του Θεού και το κράτος να επιτελεί το έργο που πρέπει να επιτελεί. Έκαστος εφ' ω ετάχθη. Η ενασχόληση 24 ώρες το 24ωρο με το Κυπριακό δεν αποτελεί παρά μόνο απλή υπεκφυγή των καθηκόντων τους και πλήρη σφετερισμό των ψήφων που πήραν, υποτίθεται για να ασχοληθούν και να λύσουν τα προβλήματα του λαού.
Από λεγόμενους «υπερπατριώτες» είναι γεμάτη η ιστορία μας. Και τα τραγικά αποτελέσματα των πράξεων τους στο παρελθών, εξακολουθούμε να τα ζούμε μέχρι και σήμερα. Ας μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Δε μας παίρνει άλλο, δεν έχουμε τέτοια περιθώρια...
Οι ηθικοί αυτουργοί της κατάντιας στο ποδόσφαιρο
Για πάνω από 45 χρόνια, θυμάμαι, κάθε φορά που είχαμε επεισόδια σε ποδοσφαιρικό αγώνα, να ακολουθούν οι ίδιες στερεότυπες, άσχετες και χωρίς περιεχόμενο δηλώσεις διαφόρων παραγόντων.
Πάντα, μα πάντα, λένε τα ίδια. Θα συνεδριάσει, λέει, η Εκτελεστική της ΚΟΠ και θα μελετήσει τα επεισόδια και θα αποφασίσει τα μέτρα που πρέπει να πάρει και θα λύσει το πρόβλημα.
Κουραφέξαλα! Μια ζωή, οι ίδιοι άσχετοι ηγούνται, οι ίδιο αδιάφοροι κι ανεύθυνοι έχουν το λόγο και ποτέ, ούτε μια φορά στην ιστορία αυτού του τόπου δεν κατάφεραν, έστω και στο ελάχιστο, να κάνουν οτιδήποτε το σωστό.
Τώρα θα τα καταφέρουν; Ούτε σαν ανέκδοτο δε μπορούν να μας πείσουν. Εδώ δε μπορούν να πείσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Τρεις φορές άκουσα τον Πρόεδρο της ΚΟΠ από την Κυριακή μέχρι την Τετάρτη να μιλά σε εκπομπές. Και τις τρεις, οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν πολύ, ίδρωσαν σχεδόν, να τον ρωτούν, ποιος φταίει για την απαράδεκτη κατάντια του Κυπριακού ποδοσφαίρου και τα επεισόδια. Φταίνε μήπως τα πολιτικά κόμματα, τα σωματεία, η αστυνομία, ο κόσμος; Καμιά απάντηση. Μισόλογα, υπεκφυγές, ακατάσχετη συνθηματολογία αλλά ουσία καμιά.
Θέλετε κ. Κουτσοκούμνη να αλλάξει αυτό το ρεζιλίκι σε μια ευρωπαϊκή χώρα; Πρέπει να έχετε τα κότσια να πείτε τα πράγματα με το όνομα τους και να φτάσει (επιτέλους) αυτό το περιβόητο μαχαίρι που ακούμε για δεκαετίες τώρα, στο κόκαλο. Άμα δε μπορείτε να κάνετε τα αυτονόητα, τότε δεν έχετε καμιά θέση σε ένα τέτοιο πόστο και η καλύτερη υπηρεσία που τόσο εσείς όσο και οι υπόλοιποι «παράγοντες» μπορείτε να προσφέρετε σ’ αυτή την κατακαημένη πατρίδα, είναι να πάτε στα σπίτια σας και να μας αφήσετε ήσυχους.
Το πρόβλημα, κ. Κουτσοκούμνη έχει και όνομα και προέλευση. Και παρά το γεγονός ότι το γνωρίζετε καλά, δεν έχετε ούτε το θάρρος αλλά ούτε και τη θέληση να το πείτε και να το αντιμετωπίσετε. Απλούστατα, γιατί όλη αυτή η σχιζοφρένεια που επικρατεί στο Κυπριακό ποδόσφαιρο, βολεύει. Βολεύει πολλούς. Παράγοντες, προέδρους της ΚΟΠ και των σωματείων, «παραγοντίσκους» και παραστεκάμενους. Οι οποίοι, σχεδόν στην ολότητα τους δεν έχουν καμιά, μα ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό γενικότερα.
Άμα δεν σταματήσουν τα κόμματα (κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα) να εκκολάπτουν και να συντηρούν τις αγέλες των άβουλων και ανίδεων οπαδών, τους οποίους στην κατάλληλη στιγμή χρησιμοποιούν και για τις πολιτικές τους φιλοδοξίες, άμα δεν σταματήσει η ακατάσχετη κομματικοποίηση σε όλα τα επίπεδα, σωματεία, ΚΟΠ, σύνδεσμοι διαιτητών κοκ., δεν υπάρχει καμιά ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης.
Αντίθετα, όσο πάμε και χειροτερεύει η κατάσταση.
Κι άμα το κράτος, δια μέσου της αστυνομίας, δε λάβει ΑΜΕΣΩΣ τα μέτρα του, τότε η κατάσταση θα φτάσει σε τραγικότερα, απ’ ότι σήμερα, επίπεδα.
Έχουμε μπροστά μας ένα σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα συμπεριφοράς. Με ηθικούς αυτουργούς και εκτελεστικά όργανα. Για να λυθεί λοιπόν ένα τέτοιο σοβαρό πρόβλημα πρέπει,
ΠΡΩΤΟ να σταματήσουμε αυτούς που υποκινούν και υποθάλπουν τέτοιες καταστάσεις και
ΔΕΥΤΕΡΟ να πάρουμε μέτρα να εμποδίσουμε τα άβολα και άνοα άτομα να παίζουν τα παιγνίδια των υποκινητών τους.
Ποιος όμως θα το κάνει αυτό; Η ΚΟΠ και τα σωματεία; Ξεχνούμε πόσο κομματικοποιημένη είναι η ΚΟΠ; Ξεχνά μήπως κανείς τι έγινε μόλις το περασμένο καλοκαίρι για την εκλογή της νέας Εκτελεστικής της επιτροπής; Πόσο κομματικοποιημένα είναι τα σωματεία, όλοι το γνωρίζουμε. Πώς να λύσουν το πρόβλημα αυτοί, που αναμφίβολα φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση;
Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι, ούτε και τώρα θα γίνει τίποτε. Η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει, μέχρι το επόμενο σοβαρό συμβάν, οπόταν η ΚΟΠ και οι λοιποί «παράγοντες» θα ξανασυνεδριάσουν για να βρουν λύσεις στο πρόβλημα.
Το μόνο που δεν είναι σίγουρο είναι το κατά πόσον είμαστε για γέλια ή για κλάματα.
Πάντα, μα πάντα, λένε τα ίδια. Θα συνεδριάσει, λέει, η Εκτελεστική της ΚΟΠ και θα μελετήσει τα επεισόδια και θα αποφασίσει τα μέτρα που πρέπει να πάρει και θα λύσει το πρόβλημα.
Κουραφέξαλα! Μια ζωή, οι ίδιοι άσχετοι ηγούνται, οι ίδιο αδιάφοροι κι ανεύθυνοι έχουν το λόγο και ποτέ, ούτε μια φορά στην ιστορία αυτού του τόπου δεν κατάφεραν, έστω και στο ελάχιστο, να κάνουν οτιδήποτε το σωστό.
Τώρα θα τα καταφέρουν; Ούτε σαν ανέκδοτο δε μπορούν να μας πείσουν. Εδώ δε μπορούν να πείσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Τρεις φορές άκουσα τον Πρόεδρο της ΚΟΠ από την Κυριακή μέχρι την Τετάρτη να μιλά σε εκπομπές. Και τις τρεις, οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν πολύ, ίδρωσαν σχεδόν, να τον ρωτούν, ποιος φταίει για την απαράδεκτη κατάντια του Κυπριακού ποδοσφαίρου και τα επεισόδια. Φταίνε μήπως τα πολιτικά κόμματα, τα σωματεία, η αστυνομία, ο κόσμος; Καμιά απάντηση. Μισόλογα, υπεκφυγές, ακατάσχετη συνθηματολογία αλλά ουσία καμιά.
Θέλετε κ. Κουτσοκούμνη να αλλάξει αυτό το ρεζιλίκι σε μια ευρωπαϊκή χώρα; Πρέπει να έχετε τα κότσια να πείτε τα πράγματα με το όνομα τους και να φτάσει (επιτέλους) αυτό το περιβόητο μαχαίρι που ακούμε για δεκαετίες τώρα, στο κόκαλο. Άμα δε μπορείτε να κάνετε τα αυτονόητα, τότε δεν έχετε καμιά θέση σε ένα τέτοιο πόστο και η καλύτερη υπηρεσία που τόσο εσείς όσο και οι υπόλοιποι «παράγοντες» μπορείτε να προσφέρετε σ’ αυτή την κατακαημένη πατρίδα, είναι να πάτε στα σπίτια σας και να μας αφήσετε ήσυχους.
Το πρόβλημα, κ. Κουτσοκούμνη έχει και όνομα και προέλευση. Και παρά το γεγονός ότι το γνωρίζετε καλά, δεν έχετε ούτε το θάρρος αλλά ούτε και τη θέληση να το πείτε και να το αντιμετωπίσετε. Απλούστατα, γιατί όλη αυτή η σχιζοφρένεια που επικρατεί στο Κυπριακό ποδόσφαιρο, βολεύει. Βολεύει πολλούς. Παράγοντες, προέδρους της ΚΟΠ και των σωματείων, «παραγοντίσκους» και παραστεκάμενους. Οι οποίοι, σχεδόν στην ολότητα τους δεν έχουν καμιά, μα ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό γενικότερα.
Άμα δεν σταματήσουν τα κόμματα (κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα) να εκκολάπτουν και να συντηρούν τις αγέλες των άβουλων και ανίδεων οπαδών, τους οποίους στην κατάλληλη στιγμή χρησιμοποιούν και για τις πολιτικές τους φιλοδοξίες, άμα δεν σταματήσει η ακατάσχετη κομματικοποίηση σε όλα τα επίπεδα, σωματεία, ΚΟΠ, σύνδεσμοι διαιτητών κοκ., δεν υπάρχει καμιά ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης.
Αντίθετα, όσο πάμε και χειροτερεύει η κατάσταση.
Κι άμα το κράτος, δια μέσου της αστυνομίας, δε λάβει ΑΜΕΣΩΣ τα μέτρα του, τότε η κατάσταση θα φτάσει σε τραγικότερα, απ’ ότι σήμερα, επίπεδα.
Έχουμε μπροστά μας ένα σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα συμπεριφοράς. Με ηθικούς αυτουργούς και εκτελεστικά όργανα. Για να λυθεί λοιπόν ένα τέτοιο σοβαρό πρόβλημα πρέπει,
ΠΡΩΤΟ να σταματήσουμε αυτούς που υποκινούν και υποθάλπουν τέτοιες καταστάσεις και
ΔΕΥΤΕΡΟ να πάρουμε μέτρα να εμποδίσουμε τα άβολα και άνοα άτομα να παίζουν τα παιγνίδια των υποκινητών τους.
Ποιος όμως θα το κάνει αυτό; Η ΚΟΠ και τα σωματεία; Ξεχνούμε πόσο κομματικοποιημένη είναι η ΚΟΠ; Ξεχνά μήπως κανείς τι έγινε μόλις το περασμένο καλοκαίρι για την εκλογή της νέας Εκτελεστικής της επιτροπής; Πόσο κομματικοποιημένα είναι τα σωματεία, όλοι το γνωρίζουμε. Πώς να λύσουν το πρόβλημα αυτοί, που αναμφίβολα φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση;
Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι, ούτε και τώρα θα γίνει τίποτε. Η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει, μέχρι το επόμενο σοβαρό συμβάν, οπόταν η ΚΟΠ και οι λοιποί «παράγοντες» θα ξανασυνεδριάσουν για να βρουν λύσεις στο πρόβλημα.
Το μόνο που δεν είναι σίγουρο είναι το κατά πόσον είμαστε για γέλια ή για κλάματα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)