Ποιοι πρέπει να επωμιστούν το βάρος της οικονομικής κρίσης

Το ότι βρισκόμαστε ενώπιον σοβαρών οικονομικών δυσκολιών, είναι κάτι που όλοι μας γνωρίζουμε. Το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, κι αυτό πολύ γνωστό.

Πέραν από κάθε αντιπολιτευτική και μικροκομματική τοποθέτηση, (απ’ αυτές που ακούμε συλλήβδην κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων από τους «αιωνίως» στημένους μπροστά σε κάμερες, πολιτικούς), δεν ακούσαμε κανένα «εκλεκτό» του λαού να δίνει σωστές αλλά κυρίως ουσιαστικές προτάσεις για το πώς θα ξεπεράσουμε τη δική μας οικονομική κρίση.
Το μόνο που ακούμε είναι οι σκέψεις ή προτάσεις του Υπουργού Οικονομικών από τη μια και οι διαφωνίες των υπολοίπων από την άλλη. Διαφωνίες με γνώμονα πάντα το κομματικό τους συμφέρον και την ενδεχόμενη αύξηση των ποσοστών από τη λαϊκίστικη και μηδενιστική τοποθέτηση.

Ένα παράδειγμα ήταν οι πολύ έντονες αντιδράσεις όλων σχεδόν των κομμάτων στην εισήγηση να φορολογηθούν τα ακίνητα (και μάλιστα αυτά που έχουν αξία πέραν του 1.5 εκατομμυρίων ευρώ)! Το γιατί αντέδρασαν τόσο έντονα, μόνο αυτοί (και οι πολύ πλούσιοι ιδιοκτήτες τέτοιων ακινήτων) γνωρίζουν. Κανένας όμως δεν βγήκε να μας πει, πως αντιμετωπίζεται η οικονομική κρίση και ποιοι θα πρέπει να επωμιστούν το μεγαλύτερο βάρος των οικονομικών αναγκών πέραν από αοριστολογίες χωρίς περιεχόμενο και καμιά ουσία.

Διαφωνώ πλήρως με τις φωνές που ακούγονται για ισομερή καταμερισμό επιβολής μέτρων οικονομικής ανάκαμψης. Διαφωνώ ότι οι φτωχοί εργάτες, οι μισθωτοί των 800 ή 1000 ευρώ, οι μεροκαματιάρηδες και οι πολύτεκνοι με ένα ισχνό μισθό θα πρέπει να συμβάλουν εξίσου για να εξέλθουμε από τις δύσκολες μέρες.

Αυτοί που για χρόνια ευνοούνταν από αλλαγές πολεοδομικών ζωνών, από ελαφρύνσεις, από χαριστικές έως και σκανδαλώδεις αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, πολεοδομίας, δημοσίων έργων, υπουργικών συμβουλίων κτλ., αυτοί που πέραν από κάθε λογική και κάθε νομική διάταξη επωφελούνταν από όλα τα πιο πάνω και κέρδιζαν (και ακόμα κερδίζουν) εκατομμύρια από ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, γήπεδα γκολφ και οικιστικά συγκροτήματα, αυτοί πρέπει τώρα να βάλουν βαθιά το χέρι στις τσέπες και να επωμιστούν το οικονομικό βάρος της προσπάθειας για έξοδο από την κρίση. Άλλωστε, όταν η οικονομία μας θα ανακάμψει, αυτοί είναι που θα «χαρούν» περισσότερο, αφού τα δικά τους ταμεία θα απορροφήσουν την μερίδα του λέοντος.

Πέραν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες όμως, χρέος να βοηθήσει τον τόπο από τις δύσκολες περιστάσεις έχει και η εκκλησία. Οι «άγιοι» πατέρες δεν αρκεί να μας βομβαρδίζουν συνεχώς με πύρινους λόγους και με θούριους πατριωτισμού και εθνικής περηφάνιας. Αμ’ έπος αμ’ έργον! Αν πράγματι αγαπούν την πατρίδα, όπως μας διαλαλούν καθημερινά, ας το αποδείξουν στην πράξη κι ας βοηθήσουν με τα αμέτρητα εκατομμύρια και τους αμύθητους θησαυρούς τους, το κράτος και την πατρίδα τους να βγει από τα οικονομικά αδιέξοδα. Δεν αρκούν μόνο τα λόγια. Από τέτοια έχουμε μπουχτίσει. Έργα χρειαζόμαστε και μάλιστα ουσιαστικά.