ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ

Δανείζομαι τον τίτλο από τον φίλο τον Κώστα Πατίνι0. Φταίμε ΟΛΟΙ.
Φταίμε ΟΛΟΙ, σωστά. Και όσοι με πίκρα σιωπούν και παρακολουθούν με αγωνία την τηλεόραση, και όσοι βγήκαν στο δρόμο ως “δήθεν” αγαναχτισμένοι, και όσοι “ξωπανάϋρα” κάμνουν δηλώσεις και μας ενημρώνουν…

ΟΛΟΙ. Ένας λαός με ειδικότητα στην αυτοκαταστροφή, με μηδενικές ικανότητες, με μια αυτοεκτίμηση θεόρατη, που πιστεύουμε ακράδαντα πως είμαστε οι καλύτεροι, οι εξυπνότεροι, οι μόνοι μορφωμένοι, οικονομικά, κοινωνικά πολιτικά… Την τύφλα μας δεν ξέρουμε μα τα ξέρουμε όλα.

Έχουμε χτίσει ένα χαζοχαρούμενο μικρόκοσμο, βάλαμε μέσα κάθε λογής κόμπλεξ και αποθημένο, τον πασπαλίσαμε με κιτσαριό του κερατά, με υφάκι, ανασφάλειες, "ξυππασιές".

Βλέπουμε που μας οδηγούν, βλέπουμε τις αδιαφορίες, τις βλακίες, τις εγκληματικές αμέλειες, το τσαπατσουλιό, αλλά αντιδρούμε (μόνο φραστικά) ανάλογα με την κομματική μας κληρονομιά. Αν το εκάστοτε συμβάν προέρχεται από το "αντίπαλο" κόμμα, τότε φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, ζητούμε παραιτήσεις και ενίοτε, "παραδειγματικές τιμωρίες". Αν όμως στην εξουσία είναι "οι δικοί" μας τότε είτε σκάζουμε και περιμένουμε καμιά βδομάδα να ξεχαστεί το όποιο κακό, ή προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες, σημεία, σημάδια, ελαφρυντικά.

Τα βλέπουμε όλα αυτά αλλά δεν μας καίγεται καρφί. Κάθε φορά μας αρπάζουν από τη μύτη και μας κουβαλούν στην κάλπη, τους ψηφίσζουμε, χαιρόμαστε που "κερδίσαμε" (;) και πάλι από την αρχή... Στην ηλίθια τη ζωή μας, την άχαρη ύπαρξη μας, τον εγκεφαλικό αυνανισμό μας και την περηφάνεια μας για τον άσχετο κι αχάπαρο μικρόκοσμο μας.

Είμαστε ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, άσχετοι με κάθε έννοια, αρνάκια που το παίζουν λύκοι και λιοντάρια...

Πάμε να διαμαρτυρηθούμε, έλεγε το μήνυμα σήμερα το πρωί. Ποιοι να διαμαρτυρηθούν ρεεεε; Εμείς; Και σε ποιους; Σε αυτούς που θεωρούμε (οι μισοί) ως περίπου "Θεούς"; Ή οι άλλοι στους επόμενους τους οποίους (οι άλλοι μισοί) θεωρούν ως περίπου "Θεούς";